Gistermiddag was ik in kamer 77 van het Stadhuis bij een hoorzitting van de Commissie Bezwaarschriften. Ik had begin juli een bezwaarschrift ingediend tegen een door de gemeente verleende vergunning tot sloop van het Sanderscomplex.
De meeste Enschedeërs kennen de karakteristieke gevels aan de Molenstraat en de mooie bakstenen wand aan de Nieuwe Schoolweg wel. Ik heb zelf een jaar of drie kantoor gehouden aan de Nieuwe Schoolweg, toen Machinefabriek en Ijzergieterij Sanders nog volop in bedrijf was.
Toen ik op de website van de gemeente las dat er een sloopvergunning was verleend voor de opstallen, waarvan de oudste delen uit 1874 stammen, heb ik onmiddellijk bezwaar gemaakt en andere mensen opgetrommeld om dat ook te doen. Uiteindelijk hebben 42 mensen een bezwaarschrift ingediend. Zes daarvan (inclusief ik) waren bij de hoorzitting aanwezig.

Calimero-gevoel

Zo’n zitting is, voor wie van het hoe-en-wat niets weet, behoorlijk intimiderend: de commissie bestaat uit drie serieus ogende heren, bijgestaan door een secretaris (in dit geval een jongedame), er zijn drie gemeenteambtenaren bij, een verslaggever van de krant, geen koffie of thee en een nogal formele sfeer. Voor emoties is eigenlijk geen plaats in het proces; er wordt simpelweg gekeken of de procedure correct verlopen is .
Nadat wij bezwaarmakers gelegenheid hadden gekregen onze bezwaren toe te lichten of aan te vullen, kwam een jurist van de gemeente aan het woord. In een pleitnota (waarvan je netjes een afdrukje krijgt) weerlegde hij zo’n beetje alle argumenten, na natuurlijk eerst fijnzinnig te hebben opgemerkt dat de meeste bezwaarmakers niet als belanghebbende kunnen worden aangemerkt. Ook op de door ons ingebrachte punten die eigenlijk buiten het wettelijke gaan had hij antwoorden.
Na een aantal vragen van de commissie richting gemeente waren wij weer aan de beurt met onze opmerkingen over de antwoorden van de gemeente, waarbij we geprobeerd hebben gaten in hun betoog te schieten, en na een kleine veertig minuten stonden we alweer buiten kamer 77.

Mijn hart gelucht

Waar we opgewacht werden door onderzoekers van de Universiteit Tilburg die voor het Ministerie van Justitie onderzoek doen naar de wijze waarop burgers de bezwaarprocedure ervaren. Mijn vriend Paul van der Jeugd en ik deden natuurlijk graag mee aan dat onderzoek. Konden we mooi kwijt wat we ervan vonden. In mijn interview ging ik behoorlijk tekeer, vind ik achteraf. Vooral het feit dat je zo’n beetje op het terrein van de tegenstander strijd moet leveren, tegen mensen die beroepsmatig vaker met het bijltje gehakt hebben, staat me heel erg tegen. Je krijgt niet echt het gevoel dat er recht gedaan wordt…
Naderhand heb ik maar wat biertjes gepakt en later meneer Hu van Hu’s Garden gefeliciteerd met zijn tweede plaats op de ranglijst van beste afhaalchinezen. Lekker gegegeten.