Het is een cliché, maar desalniettemin waar: werk verbloemt verdriet. Deze week staat bij mij helemaal in het teken van het ‘maken’ van een proefschrift voor een vriend van mij en Miep. S heeft een jaar in Parijs gestudeerd en toen in Mieps appartement aldaar gewoond. Als ik het verhaal goed onthouden heb, kenden zij elkaar toen nog niet. Dat zegt veel over Miep. Maar ook over S. In het voorwoord van S’s dissertatie memoreert […]
Op mijn zeventiende schreef ik voor het eerst in iets wat je een dagboek zou kunnen noemen. Achteraf is de conclusie dat dagboeken bijhouden iets is dat iedereen altijd zou moeten doen. Maar ik heb dat eigenlijk enkel gedaan in perioden dat er veel heftigs gebeurde in mijn leven. Vanavond heb ik de collectie van boekjes, schriftjes, cahiers, etc, die mijn dagboeknotities van de afgelopen dertig jaar vormen, uit hun bewaarplaats gehaald en doorgenomen. Het […]
Vaak gebeurt het door iets heel kleins dat ik weer heftig aan Miep moet denken. Ik liep net naar huis, langs een computerwinkel die reclame maakte voor de iPad 3. Miep vond het leuk om op mijn iPad 2 te tekenen en te prutten; ik was van plan haar een nieuwe te geven. Het wachten was enkel op een leuke gelegenheid. Deze tekening mailde ze me op 30 maart:
Gered door de bel? Laten we het zó zeggen: deze dag was een ramp en het kon niet veel erger worden, maar het liep, min of meer gelukkig, anders… Erbovenop geholpen door echte vriend(in)en. Na een onrustige nacht te laat opgestaan. Geprobeerd het vaste ritueel op te pakken. Dat leek te lukken. Koffie, thuis een ontbijt. Bezoek van oudste zoon D, de omgekeerde realiteit van het kind dat zijn ouder troost (en dat hoort echt […]
Dacht ik dat het inmiddels wat ‘makkelijker’ was geworden, gaat het vandaag helemaal mis. Misschien heeft het te maken met de realisatie dat ook anderen mijn meisje heel erg missen en om haar treuren en rouwen. In elk geval jank ik vaak en behoorlijk heftig. Kan me ook niet concentreren op zaken die afleiding zouden kunnen zijn. En de broodrooster is kapot, ook dat nog.
Twee nachten, en de dagen daaromheen — zolang was ik eind deze week weer op Schiermonnikoog. Het was goed daar te zijn. De vorige keer voelde nog niet ‘af’. De reden hiervoor kan ik niet goed verwoorden; het heeft ermee te maken dat de herinneringen die ik had niet los stonden van Miep, dat ik het gevoel had dat er heel veel gebeurd was op het eiland dat met haar te maken had, maar niet […]