Zo heet dat waar mensen omheen draaien. Context: Zeven jaar en iets van vier maanden geleden ging Miep dood. Om dat te benoemen als heavy shit doet daar afbreuk aan — het was meer dan heavy shit.
Inmiddels (zie alinea hiervoor) is dat al vrij lang geleden. Denk ik er dagelijks aan? Nee. Heb ik daar vervelende gedachten over? Nee, meestal niet. Misschien werkt het zo dat je na verloop van tijd het negatieve uitfiltert en enkel het overige (dus positieve) nog overhoudt.
Laat het zo zijn.
Dat gebeurt dus… het ene moment heb je een breingolf die je overweldigt & op het daaropvolgend moment dat je daarvan kond wilt doen… is die weg. Verdwenen. Foetsie.
En dan? Geen idee.
Hoe verzinnen die malloten van het CDA het dat het een goed idee zou zijn om de banden met meneer Al Assad aan te halen (die dus de dictator van Syrië is — jeweetwel, dat land ergens in de buurt van Turkije)? En nóg een vraagteken: ?
Verder: vandaag na een min-of-meer sociale rondtocht in het eindstation (stamcafé!) iemand ontmoet die veel indruk heeft gemaakt. Dus: verwarring alom.
Ik ben natuurlijk een cynische ouwe l*l, maar van dit krijg ik kipvel* en tranen in de ogen:
Trouwens, Greta Thunberg is wat mij betreft de grootse heldin aller tijden.
*) Uitleg: onze oosterburen zeggen Pfannkuchen, onze westerburen zeggen pancake, dus waarom is het hier dan ‘pannenkoek’ in plaats van pankoek? Dus.
Gisteren kwamen tegelijk nieuwe boeken uit van twee thriller-schrijvers die ik trouw volg (met andere woorden: waarvan ik alles lees wat ze publiceren): Lee Child en Michael Connelly. Middels Amazon stonden die fluks op mijn iPad en in twee sessies heb ik ze inmiddels gelezen.
Michael Connelly’s The Night Fire is er eentje in wat we maar de ‘crossover’ serie noemen; hoofdfiguren uit zijn diverse series komen erin voor. Harry Bosch, Renée Ballard en (eventjes) Mickey Haller. Het is een behoorlijk gecompliceerd boek qua verhaallijnen, maar het wordt helder uitgewerkt en levert een fraai einde op. Niet zijn beste, maar duidelijk boven de streep.
Lee Child had wat mij betreft iets goed te maken — de Jack Reacher van vorig jaar was maar zozo, met veel teveel onwaarschijnlijkheden en exposées, die steeds de vaart uit het verhaal haalden. Blue Moon is een goede revanche. Child laat nu eens niet één ‘helper’ voor Reacher opdraven, maar tovert een heel team te voorschijn. Al die helpers heeft Reacher absoluut nodig, want er moeten tientallen gangsters en boeven uit de weg geruimd worden. Het leest vlot, want de verschillen tussen goed en kwaad zijn fijn afgebakend. Bovendien is er een mooi meid als love interest en dat gun je Reacher zeker. In de reeks niet behorend tot de beste, maar flink boven de streep.
After being asked to, I am now totally dedicated to total transparency. Stay tuned!
(Geen idee wat hier gebeurd is — ben ik gespamd of heb ik vergeten dat ik dit gepost heb? Het kan allemaal.)