Bert Vanderveen

Het is ongelooflijk dat alles gewoon doorgaat: mensen lopen op straat, lachen, eten en drinken, kopen van alles en nog wat. Condoleren me. De zon komt op, gaat weer onder. Het regent veel, nu weer niet. De postbode brengt rekeningen, kaarten, tijdschriften, strafporto-berichten. Mijn buurman klust aan het dak. De donderdag-avonden worden weer gevuld met muziek, drie straten verderop. Nieuwe films komen uit, ik zie er voor het eerst eentje in 3d — anderhalf uur afleiding. De tv herhaalt alleen maar, maakt niet uit. Wielrenners jagen elkaar na, ik zie het uit een ooghoek. Tweets gaan over onzin, of over 19000 doden in een niet al te ver land. Rozen bloeien en sterven af.

Alleen dat laatste raakt me. Zonder mijn meisje is dat andere allemaal inhoudsloos. Zelfs een berichtje schrijven op dit blog.

Dit is dus de laatste keer, voorlopig.

(Aanvulling: ik heb me laten overtuigen om niet te stoppen — het gaat dus gewoon door, als er iets te melden is.)

Onze vriendin Moes Wagenaar maakte dit gedicht:

Voortleven

Aarzelend sta ik bij haar graf —
merk hoe ze verworden is
tot stem in mijn hoofd.

pak maar een bloem hoor, moes,
er liggen er genoeg. zeg, pak je
nu maar één zo’n lullig blaadje en
nog wel zo’n half verfomfaaide —
pak toch gewoon een mooi boeketje,
deze bloemetjes bijvoorbeeld
kleuren heel goed bij je ogen en ik
heb er toch niks aan,
hier, vind je deze mooi, en die,
die passen samen op een vaas
en die daaronder met dat grove
als je daar de stelen van halveert
en mixt met nog wat van die witte en
die paarse, of nee, niet die paarse,
dat is niets voor jou, hier moes,
pak aan, krijg je dat allemaal zo mee?

– Moes Wagenaar

Op 7 juli is mijn allerliefste Miep overleden, op de 52-ste dag nadat ze gevonden werd in haar auto (getroffen door een hersenstam-infarct). Toen ze stierf klonk een sirene. Ik heb hier verder geen woorden voor.

Miep Jukkema
6 mei 1954 — 7 juli 2012