Opruimen

Leave a comment
Persoonlijk

Had ik het daar al eens over gehad? Hoe dan ook — opruimen moet soms, je kunt het niet eindeloos uitstellen.
Hoewel je het niet zou zeggen als je mijn woning ziet, heb ik wel degelijk flink opgeruimd. Waarbij niet het aantal objecten deze actie zo moeilijk maakte, maar het emotionele gewicht ervan. Onvermijdelijk kwam ik dingen tegen die leidden tot heftig huilen. Na een uurtje ging het niet meer.
Tijd genoeg om het af te maken…

Op zoek naar…

Leave a comment
Persoonlijk

… nieuwe afleiding. De laatste week was dat het opmaken (vormgeven) van een dissertatie. Vandaag ben ik daarmee klaar. En nu moet ik iets bedenken voor de komende week. Mijn lijstje omvat nu vier items. Dat komt dus wel goed, denk ik.

Iets anders: ik sprak gisteren met kennissen, laat ik ze H. en J. noemen, die ik nog niet gezien had sinds de dood van Miep. Waar het dus vooral over ging, is duidelijk. H., de vrouw, was er van overtuigd dat er ‘iets’ was na de dood. We hebben het er niet lang over gehad, voornamelijk omdat ik het een moeilijk onderwerp vind. Waarom? Tja, daar denk ik al weken over na. En ik ben er nog niet uit. Ik was er namelijk altijd van overtuigd dat de dood het einde van alles was. Die clichées over ‘iemand is pas dood als hij/zij uit de herinnering van mensen is verdwenen’, enzovoorts — die heb ik altijd als zulks beschouwd: clichées… Ik moet er misschien nog wat langer over nadenken.

Je zou dus kunnen zeggen dat ik ook op zoek ben naar iets anders dan afleiding.

Vroeg werk

Leave a comment
Persoonlijk

De laatste tijd heb ik dus mijn dagboeken van vroeger weer eens tevoorschijn gehaald en herlezen (daar postte ik eerder al over).
Bijna veertig jaar geleden schreef ik voor het eerst op wat ik zoal meemaakte. En deed ik soms ook een poging tot dichten. Het volgende schreef ik in 1972/1973:

een spin met zeven poten
vertellen wie het deed
een donald duck uiteengereten

(een pop, stro bloedend)
kinderen zijn wreed

Beoordeel zelf maar of het iets is, maar bedenk wel dat zestien of zeventien was toen ik dit schreef…

De beste vorm van afleiding is ‘werk’

Leave a comment
Persoonlijk

Het is een cliché, maar desalniettemin waar: werk verbloemt verdriet. Deze week staat bij mij helemaal in het teken van het ‘maken’ van een proefschrift voor een vriend van mij en Miep.

S heeft een jaar in Parijs gestudeerd en toen in Mieps appartement aldaar gewoond. Als ik het verhaal goed onthouden heb, kenden zij elkaar toen nog niet. Dat zegt veel over Miep. Maar ook over S.

In het voorwoord van S’s dissertatie memoreert hij de betrokkenheid van Miep. Toen ik die tekst eerder vandaag in de lay-out liet stromen ontroerde me dat heel erg.

Het is nog lang niet over, Miep en ik.

Dagboeken

comments 2
Persoonlijk

Op mijn zeventiende schreef ik voor het eerst in iets wat je een dagboek zou kunnen noemen. Achteraf is de conclusie dat dagboeken bijhouden iets is dat iedereen altijd zou moeten doen. Maar ik heb dat eigenlijk enkel gedaan in perioden dat er veel heftigs gebeurde in mijn leven.

Vanavond heb ik de collectie van boekjes, schriftjes, cahiers, etc, die mijn dagboeknotities van de afgelopen dertig jaar vormen, uit hun bewaarplaats gehaald en doorgenomen. Het was bijna ontluisterend om dat te herbeleven: ‘mijn’ Miep kwam er al in 1974 in voor en was ‘aanwezig’ tot 1980, dook later weer op en was het hoogtepunt van het Moleskine–cahier dat ik naar aanleiding van mijn scheiding zeven, zes jaar geleden volschreef met mijn gedachten.

Ik ga binnenkort wat van die dagboek-notities overtikken en hier posten.

iPad 3

comment 1
Persoonlijk

Vaak gebeurt het door iets heel kleins dat ik weer heftig aan Miep moet denken. Ik liep net naar huis, langs een computerwinkel die reclame maakte voor de iPad 3. Miep vond het leuk om op mijn iPad 2 te tekenen en te prutten; ik was van plan haar een nieuwe te geven. Het wachten was enkel op een leuke gelegenheid.
Deze tekening mailde ze me op 30 maart: