Op donderdag 17 januari schreef Arnon Grunberg in zijn column ‘Voetnoot’ in de Volkskrant over liefde, naar aanleiding van twee films waarin mannen hun partner met een kussen uit hun lijden verlossen. Zijn conclusie was ‘Liefde is, cru gesteld, de bereidheid om de geliefde te doden.’
Hoe waar.
Wat is Nederland toch een raar land. Valt er een beetje sneeuw, raakt alles, en dan ook echt alles, ontregeld. Files met een totale lengte van 2,5% van de omtrek van de aarde, treindienstregelingen teruggeschroefd naar de toestand van 1839, oproepen om vooral maar thuis te blijven als je niets belangrijks buitenhuis te doen hebt (wat trouwens alle dagen van het jaar een goede oproep zou zijn), en een soort valse hysterie die bezit heeft genomen van media en mensen.
En dat voor een sneeuwbuitje waarom ze in Oostenrijk lachen.
Als ik verdrietig ben en huil, rollen de wervel-uiteinden in mijn ruggengraat op een vervelende manier over elkaar. Dat is geen prettige ervaring.
Zolang is het vandaag geleden. Miep stierf op 7 juli. Vanmiddag ga ik naar haar graf, met twee maal zes rozen (de helft roze, de andere rood — zes van een kleur vond ik wat armetierig, en pioenrozen zijn er nu niet).
Ik ben de laatste week van 2012 ziek geweest, geheel en al volgens de te verwachten gang van zaken. De zes kilo die ik aan gewicht kwijtraakte zijn er dit jaar grotendeels weer bij gekomen. Ik denk dat het voornamelijk vocht was.
Veel mensen vertrouwden me toe dat het nieuwe jaar zeker beter zal worden dan het voorgaande. Zelf ben ik daar nog niet van overtuigd. Wat mij betreft wordt het afwachten.
Maar ik wens een ieder het beste toe! Laat mijn mismoedigheid u vooral niet ervan weerhouden met de meest positieve instelling 2013 tegemoet te treden. De mensheid kan een beetje positief denken wel gebruiken.
Goed, het is laat. Ik heb de laatste tijd niet goed geslapen, vaak hoofdpijn. Maar toch, het overvalt me onverhoeds: de wanhoop. Ik kijk een film, er is een scène met een zekere intimiteit (Franse film, dus dat gebeurt) en de vloedkering knapt bij mij.… Huilen dus. Omdat mijn meisje er niet meer is. Die ongetwijfeld iets spits gezegd had over de situatie, of, wat veel waarschijnlijker is, nu, om een uur, al in bed had gelegen. Maar in elk geval, zelfs zonder naast me te zitten deel had uitgemaakt van de situatie omdat ik, als ik zelf naar bed ging, haar had verteld over wat me geraakt had.
En dat kan dus niet meer.
Ik wil niet beweren dat ik een perfecte relatie had met Miep, maar het kwam verdorie behoorlijk in de buurt. En we hadden plannen, dingen die we samen zouden doen, zoals behoorlijk oud worden. Wat dus niet gebeuren zal.
Eerder vanavond schreef ik in mijn dagboek dat ik blij was dat ik tenminste deze zes jaar met haar heb gehad en gelukkig was. Maar ik ben net zo goed verdrietig over het feit dat ze er niet meer is.
Ik vind er niks aan zonder jou, liefje.
De laatste vijf maanden is de site van Miep Jukkema 4634 keer bezocht door 3193 ‘unique visitors’ — dat is tenminste wat Google Analytics geregistreerd heeft. Een mooie score; in de ruim 3 minuten die elk bezoek gemiddeld duurde, bekeek men 22,86 pagina’s per keer. Het totaal aantal pageviews bedroeg 105.926. Read More