Miep had zo’n plekje op haar kin dat altijd droog, schilferig en irritant was. Reden om er aan te peuteren.
Ik heb in mijn linkeroor, bovenin, een plekje waar altijd een korstje zit dat erom vraagt weggekrabd te worden.
Ik vraag me af of ieder mens een dergelijk plekje heeft.
Het is haast verslavend — bijhouden hoeveel stroom de gisteren geplaatste zonnepanelen opleveren… Het zijn er zestien, verdeeld over twee groepen; eentje op mijn platte dak en de andere op het zuidelijkst gelegen sheddak, gegroepeerd rondom de zonneboiler.
Eén van de technische snufjes is dat de inverter, het apparaat dat de stroom van de panelen omzet naar stroom die geschikt is voor het Nederlandse elektriciteitsnet, beschikt over een datalogger die in verbinding staat met het wereldwijde web. Middels een portal, maar ook een iOS app, kan ik zo‘n beetje real time zien wat er aan stroom opgewekt wordt.
De eerste dag, vandaag dus, was dat tot nu toe, rond zeven uur ‘s avonds, terwijl de zon langzaamaan ondergaat, in totaal bijna 12 kWh. Ik zit me nu al te verheugen op de komende dagen, want de weersverwachting is redelijk positief.
Wie de prestaties van Berts Zonnepanelen ook wil volgen, kijke hier:
Omnikportal.
Je hebt het vast wel eens meegemaakt: de pan met soep die niet op raakt en in de koelkast belandt. Waar je pas heel veel later weer aan denkt (omdat je net als ik twee koelkasten hebt en die ene nauwelijks gebruikt), die pan eruit haalt en op het aanrecht zet om te bekijken hoe erg het ermee gesteld is.
Je tilt het deksel op en het ziet er niet al te beroerd uit. Wat vreemde vlekken aan de oppervlakte — een oppervlakte die een misschien wat ongewone structuur heeft. Zou het meevallen?
Met een lepel druk je op dat vreemde vel, prikt erdoorheen. Had je niet moeten doen, want een weeë, misselijkmakende geur stijgt op uit de poel die in de pan een thuis heeft gevonden.
Bij het wegspoelen van wat ooit een lekkere paprikasoep was probeer je zo oppervlakkig mogelijk adem te halen. Pas als de pan helemaal uitgeschrobd is, met kokend water nagespoeld, durf je weer normaal adem te halen. En neem je je voor het nooit meer zover te laten komen. Met soep.
Die pan met bedorven soep is als het verdriet waarmee je probeert te leven. Zolang je er niet in roert gaat het goed. En dat betekent dat je ook voor anderen het deksel niet moet lichten. Want dan gaat het mis. Nog steeds.
Vanmiddag afscheid genomen van René. Zijn vrienden en vriendinnen van alle bands/orkesten/etc. waarin hij de laatste decennia had meegespeeld maakten muziek.
André Manuel zong een lied dat René min of meer besteld had voor zijn begrafenis… (Kraaien.) Het was echt mooi en heel aangrijpend. Ik heb de helft van de tijd zitten janken.
De koffie was beroerd, dat hoort erbij en niemand durft er toch over te klagen. De cake is dan wel weer redelijk, ook al snijden ze die op hetzelfde plankje als de ham en de uien (dat proef ik tenminste).
Zo gaat dat.
Na afloop heb ik een kiezelsteen gejat uit de onder architectuur aangelegde tuinen van Crematoria Twente. locatie Usselo, en reed binnendoor naar de Hervormde Begraafplaats in Buurse. Langs een weiland waarin Miep ooit gigantische boleten vond. Ik heb toen nog een foto gemaakt (“Kijk, mijn billen zijn net zo groot als de boleet”), die ik later gebruikt heb voor een speciale chocoladeverpakking (Boletenchocolade!). Verderop een plant uit een stal langs de kant van de weg gekocht, voor slechts twee euro.
Bij haar graf de verdroogde pioenrozen van negentien dagen gelden verwijderd en de plant neergezet. De kiezel op de voet van de zerk gelegd (er zijn er verdwenen, waarom?).
Terug in Enschede herinneringen opgehaald bij Het Bolwerk. Later een uurtje vergaderd (sort of) en thuis het eind van een sentimentele film gezien op tv.
En heel verdrietig geweest, dus.
Morgen is er weer een dag.
Zaterdag jongstleden overleden: René Vrieler. Een ontzettend aardige jongen. In de krant een kort bericht en hier het online-condoleanceregister.
Een foto uit betere tijden (Kunst in het Volkspark 2010):
René Vrieler — ook een geweldige deejay…
1. De Velociraptor in mijn MacPro deed het niet meer. Het voedingskabeltje bleek deels gesmolten. Oeps. Vervangen door een achterlijk duur (12 euro!) nieuw kabeltje. Schijf geïnitialiseerd. Back-up van opstart-volume gedaan met SuperDuper!.
2. Harde schijf in Bay 3 van mijn MacPro was overleden (ouderdom, denk ik). Niet te redden. Was geen probleem omdat er geen kritische data opstonden. Vervangen door een Western Digital Red van 3TB. Deze in twee partities verdeeld. 2 TB ten behoeve van TimeMachine. Rest voor diverse handmatige back-ups. Nu geen externe back-up-media meer nodig.
3. Oude Airport Extreme afgekoppeld. Nieuwe AE gekocht (was gisteren binnengekomen, de laatste generatie, tower-model). Op handigere plek neergezet, aangesloten en geconfigureerd.
4. Hoofdscherm gekalibreerd.
Nog doen: Alle vier iOmega externe HD’s catalogiseren (in CDFinder) en opbergen.
Na de upgrades van vorige maand (Mercury Extreme SSD-on-PCi + 8 GB RAM erbij), zou de MacPro nog zeker drie jaar mee moeten kunnen. Op het wenslijstje: nog een SSD ipv de HD met de werkdata. En een ander tweede scherm.