Het heeft iets langer dan een half jaar geduurd, maar vandaag was het zover: duizend Watt-uur opbrengst van de zonnepanelen. Het lijkt erop dat ik de geprojecteerde jaaropbrengst ga halen. Goed nieuws voor het milieu en voor mijn portemonnee.
Goede ideeën
Die kun je overal opdoen. De gedachte dat we het hier in Nederland allemaal perfect voor elkaar hebben is mij vreemd. En als je een tijd buiten de landsgrenzen rondkijkt, ontdek je veel wat heel goed in het thuisland zou kunnen. Bijvoorbeeld: in Melbourne waren de twee ‘landsmusea’ gratis toegankelijk, alle dagen van de week. En dat leverde een heel ander beeld op dan wat we hier zien, namelijk heel veel bezoekers, van allerlei aard en leeftijd, een geweldige dynamiek, een mooi gebruik van een openbaar gebouw (twee gebouwen, in het geval van Melbourne), kortom: een goed idee.
Zouden we dus ook moeten doen.
Sokkenwissel
Shoppen, sommige mensen vinden dat leuk. Ik niet. Als ik een winkel binnenloop is dat vanuit een noodzaak. Vandaag bijvoorbeeld omdat de laatste drie weken paar na paar mijn sokken de geest geven.
(Korte uitleg: omdat ik niet van shoppen hou, koop ik in het geval dat meerdere exemplaren van het beoogde. De vorige lichting gaat dan in de textielbak. Vorig jaar mei, in Berlijn, kocht ik tien paar sokken… En dan is het niet vreemd dat ze tegelijk versleten zijn.)
Vandaag dus weer erop uit voor sokken. Ik kocht zeven paar, niet tien, want het is wel crisis. De sokkenwinkel had een beperkt assortiment, zeker qua kleurkeuze, en helemaal in vergelijking tot de Falke Flagshipstore in Berlijn, maar ze waren nog maar een half jaartje terug in Enschede en de voorraad werd beperkt gehouden.
Ik vroeg nog even hoe ze het deden qua reclame en zo, maar het bleek moeizaam te gaan — de hoop lag bij samenwerking met kledingzaken, een ouderwetse vorm van kruisbestuiving (“Nu heeft u een mooie broek bij ons gekocht, maar als u sokken nodig heeft, dan…”) die ik niet helemaal van deze tijd vind.
Maar ik ben blij dat Engbers er weer is. En ik ga het slijtproces van mijn sokken wat beter monitoren, zodat ik bij de volgende sokkenwissel wat mooie kleuren kan bestellen.
Dialoog
Misschien is het iets dat met mijn leeftijd te maken heeft (of met legio andere andere oorzaken), maar ik betrap mezelf er de laatste tijd vaak op dat ik dat ik tijdens een ‘monologue interieur’ terugval in een dialoog die je misschien fictief kunt noemen — die andere persoon is er immers niet – maar zich vaak manifesteert omdat ik op de een of andere manier niet weet te voorkomen dat ik in antwoord luidop spreek…
Willekeurige passanten kijken dus vaak raar op van een grijze man die langsloopt en opeens hardop “Ja!” zegt, als antwoord op een onhoorbare vraag van iemand die al meer dan achttien maanden dood is.
Die grijze man ben ik dus.
Bijna vier decennia Enschedeër
Voor de nieuwsbrief en de website van GroenLinks Enschede heb een stukje geschreven waarin ik duidelijk probeer te maken waarom ik me kandidaat heb gesteld voor het raadslidmaatschap: hier te lezen.
Misschien wat sentimenteel… Maar zo voelde ik me gisteravond toen ik het schreef.
Publiciteit!
Vandaag staat er een artikel over mij in de Enschede-editie van Twentsche Courant Tubantia. Niet dat daar een bepaalde verdienste van mij aan ten grondslag lag — nee, ik figureer in een serie portretten die ‘De Vierde Man’ heet. De krant presenteert van alle aan de gemeenteraadsverkiezingen deelnemende partijen de vierde kandidaat op de lijst, met het idee dat die vierde plek vaak een ondankbare plek is (hoe komen ze daar toch bij?).
Vorige week was de journalist op bezoek, we keuvelden geanimeerd (dat wil zeggen; ik was negentig procent van de tijd aan het woord, niet echt een goed idee…) en de weerslag daarvan staat dus in de krant. Zo gaat dat. Plus een foto van ondergetekende bij één van zijn vijf boekenkasten. De fotografe was er blij mee (‘Eindelijk een mooie, grote boekenkast!’).
En om ook iets ‘aparts’ voor de website van TC Tubantia te hebben is er een foto van de inhoud van mijn koelkast gemaakt, met een korte beschrijving ervan, waaruit iets op te maken zou moeten zijn van mijn instelling aangaande eten en de bereiding ervan. Lees het hier.
Leuke reactie die eronder staat, trouwens.