Ik snap heel veel dingen, maar dat wil nog niet zeggen dat ik ze begrijp.
In Franse praatprogramma’s zitten de deelnemers vaak met een dikke microfoon in de hand rond een tafel. Let wel: iedereen heeft dus een microfoon.
Waarom? Dat snap ik: dan heb je iets in je handen, zodat je niet dullig aan je neus krabt of om de twee tellen een slokje neemt, enzovoorts.
Wat ik niet begrijp is waarom ze dat in ons land niet doen. Het tv-landschap zou er heel erg van opknappen.
“When you loose the love of your life, it makes you love life less. […] Say that five times fast.”
– Detective Annalise Villa. Rosewood s01e01, 43:10.
Alles gaat om verbindingen. Maar we beperken ons tot het materiaal hout. Dat kun je onderling verbinden op verschillende manieren: mechanisch, chemisch, organisch. En natuurlijk met combinaties daarvan.
Mechanisch is met behulp van schroeven, spijkers, spijkerplaten, hoekverbinders, en zo meer. Chemisch is hoofdzakelijk lijm, maar daarin bestaan ook weer veel varianten, elk met eigen nut en noodzaak. Organisch is de term die ik dan maar zelf bedacht heb voor verbindingen die enkel uitgaan van de karakteristieken en mogelijkheden van hout zelf.
In Japan gaat men daarin heel ver. Houtverbindingen worden gemaakt zonder mechanische of chemische middelen. De achtergrond daarvan is vrij simpel: hout was altijd volop aanwezig in het land, ijzer en dergelijke juist niet. Uit dit gegeven is een cultuur ontstaan die geleid heeft tot een perfect arsenaal aan min of meer gecompliceerde technieken om houtverbindingen te maken.
Ik ga me daar de komende tijd in verdiepen.
Zondag bezocht ik de ‘Open Dag Hout’ in Zutphen. Vanuit mijn groene denken bezocht ik eerst Mieps graf en reed vervolgens van Buurse naar Zutphen door de Achterhoek. De Achterhoek is natuurlijk beeldschoon, maar het stikt er wel van de plekken waar ik met Miep geweest ben. Dat was af en toe slikken (waarom herinner ik me zoveel van die periode, terwijl alles daarvoor een groot zwart gat is?).
In Zutphen verdwaalde ik en moest een beroep doen op de digitale kaart in mijn iPhone om de eindbestemming te vinden. Dat was vrij stom. Ik heb mezelf een handgemaakte priem, een exclusieve tekenhaak en een kist vol lijmklemmen cadeau gedaan. En een lekker klef broodje gegeten.
Vorige week droomde ik dat ik iemand met blote handen vermoordde. Verwurging middels een armklem. Het was vreselijk moeilijk en heel zwaar. Ik werd wakker, nat van zweet.
Vandaag droomde ik dat ik zoende met een heel erg aantrekkelijke vrouw, op een berghelling na afloop van een openluchtconcert. Ik werd wakker, nat van zweet.
Was het maar waar… het regent veel de laatste tijd. Het gaat in dit geval om mijn zonnepanelen. Die zijn vandaag exact twee jaar in bedrijf. Afgezien dat ze door een montagefout een paar dagen geen stroom opgewekt hebben, waren er geen noemenswaardige problemen.
De totale productie bedraagt 6.462 kWh. Gemiddeld 3.231 kWh per jaar dus, wat bij een nominale capaciteit van 4 MWh een rendement van bijna 81% is — een beetje aan de lage kant voor mijn locatie, maar dat heeft alles te maken met twee bomen die aan het eind van de dag storen. Eén daarvan wordt dit najaar afgetopt en zal dan geen probleem meer zijn.
Mijn installatie heeft in twee jaar het equivalent van 6,44 ton CO-twee uitstoot bespaard. En iets meer dan 1500 € terugverdiend van de investering.
Inclusief de opbrengst van mijn aandeel in een windmolen en rekening houdend met de teruggave van energiebelasting betaal ik inmiddels niets voor de mij gebruikte elektriciteit.
Dat is alvast heel duurzaam.