Lijkt me duidelijk.
Had ik het daar al eens over gehad? Hoe dan ook — opruimen moet soms, je kunt het niet eindeloos uitstellen. Hoewel je het niet zou zeggen als je mijn woning ziet, heb ik wel degelijk flink opgeruimd. Waarbij niet het aantal objecten deze actie zo moeilijk maakte, maar het emotionele gewicht ervan. Onvermijdelijk kwam ik dingen tegen die leidden tot heftig huilen. Na een uurtje ging het niet meer. Tijd genoeg om het af […]
… nieuwe afleiding. De laatste week was dat het opmaken (vormgeven) van een dissertatie. Vandaag ben ik daarmee klaar. En nu moet ik iets bedenken voor de komende week. Mijn lijstje omvat nu vier items. Dat komt dus wel goed, denk ik. Iets anders: ik sprak gisteren met kennissen, laat ik ze H. en J. noemen, die ik nog niet gezien had sinds de dood van Miep. Waar het dus vooral over ging, is duidelijk. […]
De laatste tijd heb ik dus mijn dagboeken van vroeger weer eens tevoorschijn gehaald en herlezen (daar postte ik eerder al over). Bijna veertig jaar geleden schreef ik voor het eerst op wat ik zoal meemaakte. En deed ik soms ook een poging tot dichten. Het volgende schreef ik in 1972/1973: een spin met zeven poten vertellen wie het deed een donald duck uiteengereten (een pop, stro bloedend) kinderen zijn wreed Beoordeel zelf maar of […]
Het is een cliché, maar desalniettemin waar: werk verbloemt verdriet. Deze week staat bij mij helemaal in het teken van het ‘maken’ van een proefschrift voor een vriend van mij en Miep. S heeft een jaar in Parijs gestudeerd en toen in Mieps appartement aldaar gewoond. Als ik het verhaal goed onthouden heb, kenden zij elkaar toen nog niet. Dat zegt veel over Miep. Maar ook over S. In het voorwoord van S’s dissertatie memoreert […]
Op mijn zeventiende schreef ik voor het eerst in iets wat je een dagboek zou kunnen noemen. Achteraf is de conclusie dat dagboeken bijhouden iets is dat iedereen altijd zou moeten doen. Maar ik heb dat eigenlijk enkel gedaan in perioden dat er veel heftigs gebeurde in mijn leven. Vanavond heb ik de collectie van boekjes, schriftjes, cahiers, etc, die mijn dagboeknotities van de afgelopen dertig jaar vormen, uit hun bewaarplaats gehaald en doorgenomen. Het […]
Vaak gebeurt het door iets heel kleins dat ik weer heftig aan Miep moet denken. Ik liep net naar huis, langs een computerwinkel die reclame maakte voor de iPad 3. Miep vond het leuk om op mijn iPad 2 te tekenen en te prutten; ik was van plan haar een nieuwe te geven. Het wachten was enkel op een leuke gelegenheid. Deze tekening mailde ze me op 30 maart: