Wat is er leuker dan een museum over treinen, trams of metro’s? Eentje waar die allemaal te zien zijn, waarschijnlijk. In Kyoto had ik zeven jaar geleden al het Railway Museum bezocht, nu, op dinsdag 15 april, ging ik dus naar het Metro Museum hier in Tokyo. De eerste metro waar ik instapte had het deel van de wagon bestemd voor kinderwagens en moeders/vaders aangekleed met… Miffy! (Oftewel Nijntje.) En ‘Dan’, het lichtelijk gehandicapte vriendje van Miffy (gekreukt oortje).
Het museum was — heel toepasselijk — gevestigd onder het talud van een metrolijn, die hier trouwens al even bovengronds verliep. Dat maakt niet uit want de definitie van een metro is dat–ie grotendeels ondergronds ligt, zo leerde ik hier in het museum. Een superleuk museum trouwens. Voor kinderen en ook grote kinderen zoals ik. Er stonden wat historische rijtuigen waar je ook in kon, er was het nodige aan geschiedenis en techniek te leren, er waren interactieve zaken waar je een bovengeleider kon bedienen, verkeersleider spelen, besturen simuleren, et cetera.
Onderstaande meneer, Hayakawa-san, heeft ervoor gezorgd dat eind jaren twintig van de vorige eeuw het eerste metro-traject in Tokyo gerealiseerd werd. Dat was gelijk zo populair dat er bij de ingangen wachtrijen van honderden meters ontstonden. In eerste instantie moest men een kaartje kopen (dat kostte 10 son, wat een tiende van een yen is — in die tijd kostte een portie soba een yen, dit voor het perspectief*), die dan bij het betreden van het perron gecontroleerd en geknipt werd door een metro-medewerker. Heel bewerkelijk en al snel werd de toegangstourniquet uitgevonden, of misschien niet uitgevonden, maar wel overal geïnstalleerd, waar je een muntje in kon werpen en dus vlot door kon.
Er komt heel wat kijken bij het bouwen van een metro-netwerk. Dat wordt allemaal uitgelegd en inzichtelijk gemaakt. Wat te denken van dit segment van een metrotunnel?
En dan zijn er nog de schaalmodellen en maquettes. Plus helemaal achterin het museum een soort photo-booth waar je zeker vijf minuten opdrachten te volgen had die uiteindelijk een download-link opleverden voor ‘grappige’ foto’s en video’s van jezelf met een passende achtergrondafbeelding. Van zowel foto’s als video’s was er eentje gratis. De overige vijf tegen betaling…
Leuke ervaring. En weer een museum afgevinkt. Vervolgens ging ik op pad richting Ueno, om een koffer te kopen. Een koffer? Ja, een koffer. Met wat ik verzameld had tijdens de laatste weken ging ik het niet redden om alles in de ouwe trouwe Rimowa Cabin Crew Case mee terug te krijgen. Tijdens de eerste periode in Tokyo had ik plenty winkels gezien in de omgeving van Ueno Station waar goedkope koffers verkocht werden. Een nieuwe Rimowa vond ik overdreven — ze zijn akelig duur geworden, of ik ben vergeten wat die van mij ooit gekost heeft.
Ik kwam uit Station Naka-okachimachi komend terecht in de omgeving die ik al een beetje kende. Toeristisch en druk. En met veel minder bagage-winkels dan gedacht. Waardoor ik de meeste straten met winkels en tentjes wel drie of vier keer doorgelopen ben.
Even wat brandstof inslaan, dan maar. Nu is het in zulke buurten heel gebruikelijk dat er mensen voor de eettentjes en winkels staan die proberen voorbijgangers naar binnen te praten. Bij mij lukt het een vlotte jonge vrouw om dat voor elkaar te krijgen. Kreeg ik geen spijt van. Het eten was prima: een salade omdat mijn ‘innards’ wel wat ballast-stoffen en vezels konden gebruiken na iets te vaak korstloze witbrood-sandwiches. Vervolgens wat gegrilde garnalen met een mayonaisedressing. En als afsluiter een schaaltje gebakken kimchi-rijst. Dit alles vergezeld van een biertje (dat leverde nog een grapje van de bediening op, namelijk de universele dat het nu ergens op de wereld wel tijd was voor eentje).
Toevallig las ik dezelfde avond in de Guardian dat uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat eten in de volgorde groente, eiwitten, koolhydraten, gezondheidsvoordelen heeft, zoals een minder hoge bloedsuiker-piek. Had ik dus instinctief goed gedaan!
Inmiddels had ik nog steeds geen koffer gescoord. Ook werden de drukte en de warmte me te veel; ik zocht een park vlakbij op. Op weg ernaartoe werd ik heftig geconfronteerd met de uitwassen die het consumentisme opgeleverd heeft. Waar ligt de noodzaak voor het bestaan van honderden soorten sneakertjes en schoentjes? Waar is de mensheid eigenlijk mee bezig, behalve Moeder Aarde om zeep brengen?
Dit soort kwesties bleven maar door mijn hoofd spoken. Waarom, waarom, waarom? Eenmaal in het park moest ik er even bij gaan zitten om dat van me af te schudden.
Toen ik wat later weer een beetje tot rust gekomen was, vervolgde ik mijn weg dieper het park in. Bij een shrine werd ik aangesproken door een vrouw in een religieus ogende outfit. Zij gaf mij een goud-glimmend object en toen ik dit aannam pakte ze mijn handen beet en schoof een kralen-armband om mijn linkerpols. Ze vroeg of ik iets wou schrijven in een bloc dat ze bij zich had: naam, land, wens voor de mensheid en… een bedrag. Pas nu ging bij mij een lichtje branden: ik was erin getuind! Na mijn naam, land van herkomst en wens (‘More good people’ — iedereen voor mij had ‘Peace’ ingevuld, dus moest ik wel wat anders bedenken), schreef ik ‘1.000’ in de kolom die daarvoor bedoeld was. Nee, nee, dat kon niet! Ik werd streng toegesproken; het moest 2.000 zijn. Eigenhandig verbeterde ze het door van de 1 een 2 te maken en toen kon ik er natuurlijk niet onderuit en gaf haar twee biljetten van duizend Yen.
Op de een of andere manier had ik dit niet verwacht, zeker niet in Japan, dus was ik een tikje van mijn apropos door deze episode. Wat trouwens meer zegt over mij dan over het gebeurde. Wat is twaalf euro voor iemand die een veelvoud daarvan uitgegeven heeft om op deze plek te zijn? Weer iets om over na te denken… En voor deze dag eigenlijk teveel om over na te denken. Ik ging terug om een koffer te kopen.
Uiteindelijk is dat gelukt. Het verslag van hoe dat ging zal ik de lezer besparen; ik heb voornamelijk heel veel rondgelopen om een keuze te maken, terwijl dat achteraf gezien volkomen onzinnig was. Voor iets van 35 euro heb ik nu een koffer die goed genoeg is om de vuile was mee terug te brengen naar Nederland.
Nog steeds opgelaten door de gebeurtenissen van deze middag nam ik een metro terug naar het hotel, waar ik nog vrij lang daarover heb liggen piekeren, aleer ik tegen half twaalf in slaap viel, halverwege de film ‘Dumb Money’.
————
*] De prijs voor een trip met de metro ligt nu rond de 200 Yen, maar is afhankelijk van het aantal stations dat je reist. Een portie soba kost 1.000 à 2.000 Yen, waaruit we kunnen concluderen dat de kosten van met de metro reizen in Tokyo in bijna honderd tijd tijd nagenoeg gelijk zijn gebleven in relatie tot de koopkracht. Opmerkelijk! (Het kan zijn mijn berekeningen niet helemaal kloppen, dat overkomt me wel eens. Ik ben niet dyslectisch, maar een beetje dyscalculisch.)