Het is alweer donderdag, in feite de negende dag van mijn Japan-avontuur. En de eerste ‘echte’ dag in Hiroshima.
Uitgerust en vol goede moed ging ik al vroeg van start. Met een plan. En fase een van dat plan was vanaf het station met de tram (lijn 2) naar de Atomic Bomb Dome, een monument van de afschuwelijke tragedie die zich in augustus 1945 hier in Hiroshima voltrek: de eerste keer dat een atoomwapen werd gebruikt. Zoek de cijfers maar op en lees de feiten maar na.
De Dome is de naam gegeven aan de resten van een gebouw dat min of meer is blijven staan, een beetje bij toeval, omdat de atoombom op iets van 800 meter hoogte boven dit gebouw ontploft is (van het splijtbare materiaal is trouwens maar 2% van wat erin zat werkelijk tot ‘fusion’ gekomen) en de klap dus van boven kwam. In de verre omgeving is echt bijna alles plat gegaan – iets van 98% of daaromtrent.

Heel gruwelijk allemaal. En dat werd uitgebreid gedocumenteerd in het Horishima Peace Memorial Museum in het aan de andere kant van de rivier gelegen Peace Memorial Park, dat gerekend wordt tot de 10 bestemmingen in Japan die je moet doen. Voordat ik dat ging doen nam ik eerst de tijd voor koffie en een piepklein stukje ‘fluffy’ cheesecake in het Backen Mozart Café, dat onder een vleugel van het museum gevestigd is.

Hoewel vooraf gewaarschuwd dat het altijd erg druk is in het museum, viel dat enorm mee. Ik hoefde ook geen kaartje te kopen (want oud!). Maar die andere waarschuwing, dat er gruwelijke beelden te zien zouden zijn, was zeer terecht. Het was ook erg aangrijpend. Foto’s, voorwerpen, verhalen, opgesteld in een soort labyrint, waar je eerst in een lange gang naartoe loopt en min of meer gedwongen wordt met de mensenstroom mee te gaan.
Ik heb geen woorden voor wat ik voelde. Nou ja, vooral woede en verbazing over hoe het bestaat dat mensen andere mensen zoiets kunnen aandoen.

Daarom nu even een moment van schoonheid in het hier en nu – met dank aan Sakura, het bloesemseizoen!

Tijd voor item twee van mijn plan: een redelijk lange wandeling door het winkelhart van Hiroshima, die zou dan eindigen bij het Hiroshima Museum of Art. Kunst dus. Onderweg ben ik natuurlijk weer van de route afgeweken, maar dat leverde wel interessante plaatjes en inzichten op. Bijvoorbeeld dat men in Japan de verzorging van het huisdier erg serieus neemt, en dat zulks met uniformen ook het geval is. Wat het laatste betreft heb ik geen sjoege waar deze voor bestemd zijn. Corporate dress of schooluniform? Muziekharmonie?

Nadat ik de diverse galerijen en passages met winkels etc,. achter me had gelaten begon het een beetje te motregenen. En ik was de enige persoon in heel Hiroshima die geen paraplu bij zich had, dus ik begon me al zorgen te maken, toen de regen naliet en ik, nog nagenoeg droog, na enig zoeken in een park de ingang van het museum vond.
Het museum was overzichtelijk. Alleen het hoofdgebouw was toegankelijk: rond, met op iedere windrichting een entree, en vier zalen met elk een thema. Heel mooie werken, waaronder een erg fraai portret van Berthe Morisot door Edouard Manet.

In het museumcafé, Café Jardin genaamd, at ik een tomaat/avocado-sandwich en dronk grapefruitsap (vitamines!). Het ijswater erbij is wel drie keer aangevuld door een van de meisjes die er werkten. Zoals overal in Japan was de bediening heel voorkomend – ik word er iedere keer weer een beetje verlegen door en voel me toch wel een grote, lompe westerling in dit land van ranke, fijnbesnaarde en elegante vrouwen (de mannen zijn dat zeker niet).

Mijn plan voor de dag had nog een derde component en die lag bovendien mooi op de terugweg naar mijn hotel. Hoewel de gebouwen op het terrein van Hiroshima Castle ook verwoest waren, is eind jaren 50 het kasteel herbouwd. Helaas niet met de materialen van toen, maar met beton. Toch was het indrukwekkend en de tentoonstelling binnen gaf een goed beeld van de ontstaansgeschiedenis van Hiroshima en al wat er in de loop der eeuwen gebeurd is.

Eenmaal dit alles gezien leek het me zinnig om terug te gaan naar mijn hotel. Met 90% kans op neerslag was de dag tot nu toe bijna 100% droog gebleven en dat kon natuurlijk niet lang goed gaan. Vanaf het kasteel was het niet erg ver. Onderweg door van die onbenoembare buurtjes en buurten kom je vaak dingen tegen die je een andere kijk op de aard van een stad of land geven. Bijvoorbeeld dat men in Japan dol is op chroom op de wagen. Of dat wat wij een krot zouden noemen fier naast de meest moderne betonnen hoogbouw kan staan zonder dat dit stoort. (Of misschien ons wel stoort, maar de mensen hier niet. Een soort fatalisme, want hier kan een aardbeving zomaar alles doen veranderen.)

Even na drie uur was ik weer op mijn kamer, na een uurtje of zes plus onderweg geweest te zijn. En sindsdien, het is nu acht uur, heeft het alleen maar geregend. Dat percentage wordt wel gehaald, denk ik.