Dus… heb ik vrijdag jongstleden de wekker gezet om op tijd te zijn voor een afspraak op mijn huisartsenpraktijk. Wat bij mij altijd betekent dat ik twee uur voor de wekker (Siri, dus) gaat, al halfwakker lig te woelen en dus volkomen brak opsta om alsnog iets te laat te zijn.
Aldaar staan er, mijzelf meegerekend, vijf mensen buiten — in wat toch echt wel een nipte ochtend is. Een man, duidelijk ruim onder de leeftijdgrens van de doelgroep van voor vaccinatie in aanmerking komende zestigplussers bungelend, is in discussie met een in volle IC-uitrusting geklede medewerkster over de mogelijke repercussies van een injectie. Maar hij staat niet op de lijst en taait na vijf minuten nodeloos gebazel af, de overige wachtenden (!) toebijtend dat hij ‘hoopt’ dat we niet dood gaan aan trombose, wat mij de reactie ontlokt dat hij echt normaal moet doen. Meestal ben ik gevatter, maar het was vroeg.
Even later mocht ik naar binnen en werd de mij al zo bekende wachtruimte ingeleid (ik ben al ruim veertig jaar ingeschreven bij de praktijken die dit pand gebruik(t)en). Van een van de drie bemonddoekte dames krijg ik de instructie om ‘daar in die hoek’ te gaan zitten. Inmiddels wel gevat, antwoord ik dat uit mijn vroege jeugd te herkennen, het in de hoek moeten zitten. (Ik loog hier, want dat is me maar één keer overkomen — een jeugdtrauma). Mijn grapje breekt het ijs.
Dat is maar goed ook, want de situatie is verder ernstig. Er is een pandemie gaande! Terwijl de professionele zorgverleners doende zijn om injectiespuiten te vullen — ik neem aan met het vaccin — wacht ik manmoedig af wat er gaat gebeuren. En dat is dat er opeens een in wit geklede fee naast me zit die me terloops een naald in mijn rechter bovenarm steekt. De eerste naald in heel mijn leven die ik niet voel! Het kan ermee te maken hebben dat ik de andere kant opkeek & in mijn hoofd bezig was om iets gevats te bedenken voor ná de prik, maar toch… ik voel niet veel. Maar het duurt wel lang… Na een halve eeuwigheid trekt de fee, die nu wat minder op een fee lijkt, maar nog wel steeds een heel knappe jonge vrouw blijkt te zijn, de naald uit mijn biceps en plakt er voorzichtig een pleistertje op (want er kwam toch druppel bloed uit — de schat).
Nu moet ik nog een kwartiertje wachten om te zien of ik niet onmiddellijk dood ga aan de prik. Om de tijd te doden (sic, zou een redacteur er nu bij zetten) stel ik wat slimme vragen aan de zorgverleensters (weer geen man te zien! wat zegt dat over onze maatschappij?) & aangezien het ijs al gebroken was, levert dat belangrijke informatie op: de alpha-dame vertelde me, nadat ze na een korte episode elders was zonder mondkapje terugkwam en dat mondkapje — oeps— weer voordeed, dat ze al gevaccineerd was. Jaaah, hallo, zei ik, geen reden om geen mondkapje voor te doen, want misschien wel besmettelijk… Ik kreeg gelijk, dus fijn voor mij. En het bleek dat per half uur tien mensen uitgenodigd waren, de hele vrijdag en de halve woensdag daarvoor gereserveerd waren, en mijn uitzonderlijke wiskundige talent dat extrapoleerde tot maximaal 250 vaccinaties per week… Waarna ik een beetje minder gerust in Hugo de Jonges beleid na mijn kwartiertje wachten weer naar huis kuierde.
Om na een verder redelijk rustige vrijdag en vroege zaterdagochtend rond half drie diezelfde zaterdag compleet in te storten en mezelf later die dag rillend en klappertandend in mijn doorzweette bed af te vragen waarom ik me voor het eerst in vijftig jaar heb laten vaccineren. AstraZeneca! Solidariteit! Kudde immuniteit! Bullshit!
Op 2 juli weer. Yeah…