Het was behoorlijk lang geleden dat ik Mieps graf bezocht. Vanmiddag reed ik naar Buurse. Eerst naar de begraafplaats. Onderweg zag ik hoe droog het was: veel bruine plekken in de anders zo groene gazons. Er was het een en ander qua bebouwing bijgekomen sinds de laatste keer dat ik de gekozen route had genomen.

De grafzerk zag er verweerder uit. Misschien was het opgehoopt stof, maar de steen voelde ook minder glad. De lettering, waarover Mieps vriendin W een jaar of zo geleden zei dat ze het jammer vond dat die niet meer leesbaar was, stak nu dus beter af doordat ze donkerder oogde dan de steen. Ik denk dat Miep het wel mooi had gevonden. Zij had wel wat met het zichtbaar vergaan van natuur en materialen.

Dat trouwens niet het geval als het ging om de omgeving van haar huisje. Daar moest dat vergaan in banen geleid worden, een rol spelen in het totaal. Ik reed daar ook langs; het was niet zo aangrijpend als de laatste keer dat ik was. De plek was zonder leven, ook al was de lente er al behoorlijk op gang gekomen. Bij de oprit lag een flinke stapel uitgedund, uitgedroogd materiaal; waarschijnlijk bedoeld voor het paasvuur. Dat was er dit jaar niet.

Miep had het allang opgeruimd.