Dat is sjiek voor ‘gebroken bovenarm’ — in dit geval mijn linker. Zondag 16 september viel ik ongelukkig toen ik van mijn dak afklom. Ik ben eerder hard gevallen – één keer moest ik heel lang naar adem happen aleer mijn longen weer deden wat ze moesten doen, een andere keer was ik een tiental tellen buiten westen, om nog maar te zwijgen over een aantal incidenten gedurende skivakanties — maar nu leek het mee te vallen: ik wist nog net te vermijden dat ik hard op mijn achterhoofd terecht kwam en kon al snel inventariseren wat er met me aan de hand was.

Niet veel, leek het. Ik had lucht, was geen stukje van de film kwijt. En alles zat er nog aan. Mijn linkerarm lag netjes naast me. Dacht ik. Want die had wel iets andere kleding aan dan de rest van mij, constateerde ik al snel. En hij werd steeds doorzichtiger. Ik lag dus OP mijn arm — die zojuist opgeloste arm was door mijn brein gegenereerd op basis van foute informatie. Uit de kom, was mijn eerste inschatting, want het ledemaat hing er stom bij, toen ik moeizaam opgekrabbeld was.

Bij de eerste hulp, een uurtje nadien, was mijn inschatting niet te handhaven. De bovenarm was gebroken. Duidelijk te zien op de x-ray, waar twee botdelen deden alsof ze elkaar niet wilden kennen.

Die scheiding werd twee dagen na het ongeval verholpen middels een operatie (een antegrade T2 grendelpenfixatie). Dokter van Krol, trauma-chirurg, verrichtte die. Ik was er niet helemaal bij, maar het lijkt succesvol verlopen te zijn. Mijn linkerhand helpt al weer bij het typen.

Wijze les: niet vallen. Nog wijzere les: als je dan toch valt, doe dat in Nederland. We hebben wat dit soort zaken betreft het heel goed voor elkaar. Vier euro per maand meer ziektekostenpremie in 2019? Je hoort mij niet klagen!