Het is zaterdagavond. Een week geleden kocht ik voor het eerst in ruim een jaar bloemen. (Misschien is dat symbolisch voor een ontluikend gevoel dat boven ongeluk uitkomt, maar er is al genoeg symboliek al het om bloemen gaat, dus daar doe ik dus niet aan mee.) Twee bossen lelies, de knoppen nog groen en strak dicht.

Met meer dan gewone aandacht gaf ik de lelies, in hun grote groenglazen vaas — gekregen van Miep —, de afgelopen week regelmatig water; ze dronken daar behoorlijk veel van, ongeveer zoals ik Sauvignon Blanc consumeer.

Of het aan daaraan lag, betwijfel ik, maar ze zijn vandaag ontloken. Als jonge vogels reiken de bloemen naar boven. Niet hongerig naar voedsel, maar met overgave een zware geur uitstotend.

Het ruikt in mijn huis naar lelies, naar een bordeel vol denkelijk goedkope dames, naar een kraam met imitaties van dure merkgeuren (die altijd door de mand vallen omdat ze de hoge, dure tonen niet hebben). Het ruikt vooral heel anders dan normaal.

En dat is al heel wat.