Zonnepanelen. Daar werd ik redelijk blij om, dat ik ze binnenkort op mijn daken heb. En omdat ik heel graag zelf de regie in handen hou, bedacht ik dat de indeling van mijn platte dak qua bestrating wat aanpassing kon velen. Dus ging ik maandag het dak op. Niet te beroerd om twee vogels met één steen, etc, ging ik eerst de dakramen poetsen — een heel erg bevredigend karweitje waarvan de vrij heftige inspanning beloond werd door glimmend schone glasvlakken.

Toen begon het: de tegels op het dak moesten ‘gereshuffled’ worden. Het was warm, mijn conditie niet je van dat, en na anderhalf uur grind wegscheppen, tegels loswrikken uit het bitumen en verplaatsen en vooral heel veel uitpuffen, had ik er genoeg van en klom weer naar beneden, met achterlating van een bats, een bezem en een hark.

Die er nu nog liggen, in afwachting van de afronding van de klus, omdat ik dinsdag amper kon opstaan door een bekend verschijnsel: ik was door mijn rug gegaan.

Door je rug gaan betekent dat alle vormen van zijn, afgezien van liggen (en fietsen, gek genoeg), nagenoeg onmogelijk zijn. Ik schuifel als een tachtigjarige rond, binnen een heel beperkte actieradius, met zoveel mogelijk pauzes, begeleid door diepe zuchten, en hoop dat het snel wat beter gaat.
Want de tegels liggen nog niet zoals ik dat wil. En het grind ook niet. Maar de ramen zijn nog mooi schoon, dat wel.