Ruim twee weken geleden had ik voor een etentje een recept van Heston Blumenthal gekookt: chilli con carne met corn muffins. Dat was redelijk bewerkelijk, maar wel heel erg lekker. De week erop het boek besteld waarin dat recept stond (‘Heston Blumenthal at home’) en dat heb ik de laatste dagen van voor naar achter gelezen. Wat in elk geval opleverde dat ik weer met enig enthousiasme uit kan kijken naar het bereiden van een maaltijd.

Vandaag had ik het geluk dat ik de meeste ingrediënten voor Hestons versie van ‘Carbonara’ in huis had (de diepvrieserwten heb ik vervangen door diepvriescapucijners) & dat heb ik dus, herleid van vier naar 1 persoon, gekookt. Van begin tot einde was dat dus ruim binnen een half uur gepiept (Eat your heart out, Jamie!) en het resultaat was heel erg lekker. Niet te zwaar, intense smaken. Een belangrijke factor daarbij was dat het samengestelde gerecht twee minuten de tijd kreeg om zich te ontwikkelen… Iets wat ik had kunnen weten, maar eigenlijk niet vaak toepas.

Het gekke is, dat ik vannacht in dat boek lag te lezen en, nadat ik het licht uit had gedaan, visualiseerde wat ik vandaag zou gaan maken, maar dat bij ontwaken helemaal kwijt was.

Ik neem dat boek straks mee naar bed en lees het nog eens. Wie weet…