Goed, het is laat. Ik heb de laatste tijd niet goed geslapen, vaak hoofdpijn. Maar toch, het overvalt me onverhoeds: de wanhoop. Ik kijk een film, er is een scène met een zekere intimiteit (Franse film, dus dat gebeurt) en de vloedkering knapt bij mij.… Huilen dus. Omdat mijn meisje er niet meer is. Die ongetwijfeld iets spits gezegd had over de situatie, of, wat veel waarschijnlijker is, nu, om een uur, al in bed had gelegen. Maar in elk geval, zelfs zonder naast me te zitten deel had uitgemaakt van de situatie omdat ik, als ik zelf naar bed ging, haar had verteld over wat me geraakt had.
En dat kan dus niet meer.
Ik wil niet beweren dat ik een perfecte relatie had met Miep, maar het kwam verdorie behoorlijk in de buurt. En we hadden plannen, dingen die we samen zouden doen, zoals behoorlijk oud worden. Wat dus niet gebeuren zal.
Eerder vanavond schreef ik in mijn dagboek dat ik blij was dat ik tenminste deze zes jaar met haar heb gehad en gelukkig was. Maar ik ben net zo goed verdrietig over het feit dat ze er niet meer is.
Ik vind er niks aan zonder jou, liefje.