Het is een cliché, maar desalniettemin waar: werk verbloemt verdriet. Deze week staat bij mij helemaal in het teken van het ‘maken’ van een proefschrift voor een vriend van mij en Miep.

S heeft een jaar in Parijs gestudeerd en toen in Mieps appartement aldaar gewoond. Als ik het verhaal goed onthouden heb, kenden zij elkaar toen nog niet. Dat zegt veel over Miep. Maar ook over S.

In het voorwoord van S’s dissertatie memoreert hij de betrokkenheid van Miep. Toen ik die tekst eerder vandaag in de lay-out liet stromen ontroerde me dat heel erg.

Het is nog lang niet over, Miep en ik.