Bij het opruimen van mijn e-mail kwam ik er één tegen waarin me een boek van Joan Didion aanbevolen werd: ‘The Year of Magical Thinking’. Het mooie van Internet en elektronica is dat je elke impuls, als het gaat om het kopen van een boek of zo, onmiddellijk kunt bevredigen.

Ik lees het nu. Didion beschrijft het jaar na de dood van haar man. Veel is herkenbaar. Zoals de neiging om tijd zo precies mogelijk te benoemen. Dat heb ik ook. Waarbij ik telkens weer tegen de klassieke kwestie van de ‘nulde dag’ oploop. Voorbeeld: het is vandaag zeven weken geleden dat Miep begraven is. Maar is dat dan ook 49 dagen geleden? Volgens mij niet — vrijdag 13 juli was Dag 1. En dat maakt vrijdag 31 augustus Dag 50. En Dag 56 als het om haar sterfdag gaat.

Als ik die getallen zo zie, zegt het me niks. Het kan net zo goed gisteren geweest zijn, of honderd jaar geleden. Maar ik moet het — bijna dwangmatig — wel steeds uitrekenen en benoemen.