Met nog één nacht voor de boeg leek het me een goed idee om wat attracties in de buurt van mijn hotel te bezoeken. En wat wou het toeval? In de schaduw van het APA Hotel & Resort Ryokogu Eki Tower en zichtbaar vanuit het venster van mijn kamer, ligt het Japanese Sword Museum. Woensdag zwaarddag! In een heel modern gebouw was op de bovenste verdieping één zaal ingericht met een fraaie collectie zwaarden en andere scherpe zaken.

Ik heb het eerder al over zwaarden en zwaardsmeedkunst gehad (Kyoto); wat ik hier leerde is dat nadat Japan de oorlog verloren had, de Amerikaanse bezettingsmacht zwaarden verbood en de ingeleverde zwaarden vernietigde. Dat deed zeer bij mensen die vonden dat zwaarden een intrinsieke waarde als kunstwerk bezaten en dus behouden moesten blijven als cultureel erfgoed. Na een petitie hierover kwamen de Amerikanen dus terug op hun eerdere verbod. Uiteindelijk heeft die move van een aantal voortrekkers (herdacht middels bustes en plaquettes bij de ingang) geleid tot een museum.
Goed gedaan heren, want het zijn echt kunstwerken. Helaas ligt het in beeld brengen van glimmend metaal achter reflecterend glas buiten mijn competentie, dus geen plaatjes van zwaarden. Wél eentje van een andere kunst die Japanners beheersen als geen ander volk: beton. Ik zou heel lang kunnen oreren over de verfijnde manier waarop men hier daarmee te werk gaat, maar misschien is dat niet erg interessant voor de meeste lezers van dit blog. Een plaatje dan maar: structuren. Links met glad plaatmateriaal als bekisting, rechts licht opgeruwde planken en met latjes-werk voorziene bekisting.

Volgende etappe, een wandeling van bijna een half uur verderop, was het Sumida Hokusai Museum, gewijd aan de fameuze kunstenaar die in deze buurt (Sumida) geboren werd en er zijn hele leven gewoond heeft. Op weg ernaartoe zag ik onder meer deze mooie pagode:

En ook deze interessante toepassing van asfalt op een trottoir: structuren! Alweer, en hoe slim: het reguliere deel is grof, zoals gestort asfalt van nature is, terwijl de oprit glad gemaakt is, waarschijnlijk gewalst. Ik kan daar echt blij van worden & vooral betreuren dat men in Nederland niet zo slim is.

Zeven jaar geleden was ik al in het Hokusai Museum geweest en eerlijk gezegd kan ik me niet goed herinneren wat er toen te zien was. Ik kon er dus blanco rondlopen en wat is mijn conclusie? Hokusai was een genie. Zoals dat door de experts benoemd wordt, een ‘once in a century genius’. Daar zijn er niet veel van, logischerwijs. En hoewel dit museum maar een fractie van zijn ‘output’ kan laten zien én laat zien, is dat al genoeg om je heel deemoedig te maken over de eigen creatieve prestaties. Misschien had ik beter kunnen doorwerken, zoals Hokusai deed. Hij werd negentig jaar oud en zei vlak voor zijn dood dat hij nog zeker 15 jaar nodig had om goed ‘genoeg’ te kunnen worden.

Met mijn negenenzestigste verjaardag in het verschiet zou ik ervoor kunnen kiezen alsnog de komende 21 jaar aan de slag te gaan — daar moet ik maar eens op gaan reflecteren…

Het volgende doel, deze woensdag, was (nog) niet de Tokyo Skytree, die vanuit de lokatie van het Hokusai Museum al zichtbaar was, maar een adresje wat dieper de wijk in: de gereedschapswinkel van meneer Inoue, nog eens een half uurtje wandelen verderop.

Je zou er bijna aan voorbij lopen en het ziet er ook wat onooglijk uit, maar deze winkel trekt liefhebbers van Japans houtbewerking-gereedschap uit de hele wereld. Luilekkerland!
Ik heb er iets van drie kwartier rondgehangen, Inoue-san sprak wat Engels, waardoor hij me wat kon uitleggen als ik vragen had, en ik moest me heel erg bedwingen om niet meer te kopen dan ik uiteindelijk deed.

Tot mijn verrassing kon ik gebruik maken van een TaxFree regeling, waardoor ik tien procent bespaarde. Niet gek, gezien het eindbedrag. Mijn aankopen werden door meneer Inoue, zijn vrouw en zijn schoondochter met veel aandacht ingepakt, zoals te zien op onderstaand snapshot. De zoon, want ja dit is een echt familiebedrijf, was bezig met andere klanten.

Met een behoorlijk zware canvassen tas (op de volgende foto hangt een identiek exemplaar in de etalage) schoof ik de toegangsdeuren achter me dicht, terwijl me uit vier monden goede wensen toegeroepen werden, en liep richting Skytree.

Het wordt een thema maar ook deze wandeling duurde rond een half uur. Misschien wat langer omdat ik af en toe iets zag dat een foto waard was (of niet, zou achteraf kunnen blijken). Deze ‘signage’ op een gebouw verwoordt exact wat ik vind van Artificial Intelligence:

Op weg ernaartoe kwam de Skytree vaak in beeld. De toren staat op een immens complex van winkels en weet ik veel aan andere faciliteiten.

Soms zie ik dingen waarbij mijn eerste reactie ‘WTF?’ is, zoals dit. Er is wel water in deze buurt, maar dit plasje met een ‘schip’ erin is geen natuurlijk water.

Tokyo Skytree dus. Een attractie in de top zoveel van Tokyo, wat me al snel duidelijk werd. Een kaartje kopen voor het observatieplatform? Ging ik dus niet doen, veel te druk. Wat ik wel ging doen: een hapje eten op de Korean Food Market. Ook best druk, maar er was plek en de ‘Fried Korean Chicken and Rice’ met een flesje ‘Korean Beer’ deden me goed.

Hierna heb ik nog een heel klein hoekje van het winkelcomplex bekeken en een beker ‘Coffee Latte’ gedronken op een haast onzichtbaar terras in de schaduw, waar ik weer iets typisch ontdekte. Only in Japan! Geen idee wat het was, maar het zag er gaaf uit, alsof Frank Gehry zich had laten omscholen tot landschapsarchitect.

Achter of onder dit gebeuren bevindt zich trouwens een station voor spoor en metro. Van daaruit ben ik een stukje met de metro de goede kant opgegaan en heb de laatste kilometer naar mijn hotel te voet gedaan (vandaag 10.383 stappen). Een deel van die kilometer was langs de Sumida River. Ik had de kade kunnen nemen, maar dat was in de volle zon. Derhalve dit laatste plaatje van de dag: in de schaduw van Metropolitan Expressway Route No. 6 Mukojima Line.

Het hotel waar ik verblijf heeft als policy dat elke drie dagen de huishoudelijke dienst zijn of haar werk doet en dan heb je weer een fris bed en de boel aan de kant. Dat was vandaag. Heel fijn. Kan ik erg van genieten.

Tot zover dit verslag van mijn voorlaatste dag in Tokyo én Japan. Morgen, donderdag de zeventiende, heb ik 28 nachten in Japan doorgebracht. Met de dagen voor en na heeft deze reis dan een maand geduurd. Als het lukt schrijf ik, terug in Nederland, nog wat over mijn indrukken in totaal. Maar eerst komt de terugreis. Donderdagavond vertrek vanaf Haneda Airport, om 22:05 uur. Wat betekent dat ik nog een hele dag gelegenheid heb om nog wat sightseeing of wat dan ook te doen. We zullen zien.