Natuurlijk kan ik eerdere posts verbeteren en aanvullen, maar dat levert niets op omdat de lezers hier die post al gelezen hebben en niet opnieuw bekijken. Daarom een extra post met correcties en aanvullingen. Hoewel, correcties? Ik lees de posts hier meermaals na en verbeter ze in dezelfde sessie, waarbij ik voornamelijk let op fouten, stijl, leesbaarheid en mogelijke herhalingen die storend zouden kunnen zijn. Maar dit is dus een bijdrage met voornamelijk aanvullingen.

Karma!

De eerste en bovendien die heel goed voor mijn karma was, en naar ik hoop ook goed voor het image van Nederlandse toeristen hier in Japan — absoluut nodig, want wat zijn mijn landgenoten vaak horkerig en luidruchtig; zo ik ze gewaar word, probeer ik er heel on-Nederlands uit te zien en sluip ik zo omzichtig mogelijk weg. Het gebeurde op Mijayima. Om even uit de drukte van een van de ‘leuke’ straatjes te geraken, liep ik naar de zeewering. Daar vond ik een kleine mobiele telefoon. De mensen die er in de buurt zaten bleken niet eigenaar te zijn. Ik herinnerde me dat ik op echt nog geen vijftig meter afstand een politiebureau, of eigenlijk meer een politiepost, had gezien en bracht de telefoon daar naartoe. Met behulp van een mij voor de neus gehouden vel met afbeeldingen en engelstalige en japanse teksten bij de verbeelde situaties kon ik duidelijk maken dat ik dat ding gevonden had. En ik wees de dienstdoende diender erop dat in het hoesje van de telefoon een visitekaartje zat, met naar ik aannam de gegevens van de eigenaar ervan. Hoera, dus.
Ik werd uitgebreid bedankt, voor zover ik dat verstond. Een ouder Japans stel dat er ook was (ik denk achteraf dat ik hun ‘aangifte’ bruut onderbroken had, maar in de opwinding van het moment was me dat ontgaan), riep luid ’very good, very good!’ toen ik het bureau verliet en als ik me niet vergis applaudisseerden ze ook nog, terwijl de politieagent maar bleef buigen. Ik draaide me dus in de deur nog even om om ook terug te buigen en probeerde door te iets onverstaanbaars te mompelen uit te drukken dat ik een en ander gewoon uit onzelfzuchtigheid had gedaan, enzovoorts.
Met een rozig gevoel en ervan overtuigd dat ik mijn karma immens veel goed had gedaan, vervolgde ik mijn weg, richting haven.

Dom, dom, dom

Een volgende aanvulling is er eentje waar ik moeite mee heb. Deze stelt mij in een minder daglicht en doet weinig goeds voor mijn zelfbeeld van wereldse en ervaren solo-reiziger. Het speelde zich woensdag 2 april af, in Osaka, op terugweg van mijn middag-excursie. Na het korte bezoek aan het park met het kasteel, waar ik dus niet naartoe ging, liep ik naar een voor mij nieuw station om daar de metro terug te nemen. Dat was een andere metrolijn dan eerder en volgens de routeplanner moest ik na een paar haltes overstappen. Op Station Ueda. Deed ik dus, braaf. Dat wil zeggen: ik had iets raars gedaan met mijn app en had de bestemming opnieuw ingevuld, waarbij ik de bibliotheek van de app gebruikte.
En nu komt het. Ik loop als een dwaas met mijn iPhone in de hand door het station, roltrap op, gang door, bochtje om, best veel stappen, door het poortje van JR East en stap in de trein die klaarstaat op het perron waar de app me naartoe stuurt. Maar ik voel iets van twijfel. Stap uit, loop wat verder om weer in te stappen, krijg een treinflits en realiseer me dat dit de trein is die naar Kobe gaat. En daar kwam ik de dag ervoor mee naar Osaka. Dezelfde trein!
Oepsie. Dat was net op tijd, dacht ik. Terwijl de trein pas acht minuten later zou vertrekken, maar toch… Terug door de poortjes. Piep! Rode lampen beginnen te flitsen, deurtjes klappen dicht. Boodschap: zoek een perronmedewerker op. WTF? Ik duw me door de poortjes en loop naar het vertrekpunt van de metro, waar ik dus eigenlijk had moeten zijn. Pokkeneind door dat hele grote station. Ben ik eindelijk waar ik wezen moet, kom ik met mijn Suica niet door het poortje. Piep! Rode lampen, etc. etc. Maar hier was gelukkig een hokje met een mannetje. En dat mannetje, sorry — die ontzettend aardige medewerker van de metro deed iets wonderbaarlijks op een apparaatje waar ik even mijn iPhone tegenaan hield & ik kon zonder piep en rode lampen weer mijn weg vervolgen. Hoera!

Suica

Korte uitleg over Suica. Suica was oorspronkelijk een pasje voor het OV. Je laadt het op met saldo, wat op stations kan in automaten of bij verkooppunten, en dan hou je het tegen een reader bij een toegangspoort op een station of bij een kastje in de deur van de bus, doet hetzelfde bij uitstappen of station verlaten. Kortom, het bekende systeem dat meer landen en steden kennen, maar dat in Japan veel beter en uitgebreider werkt dan bijvoorbeeld in het kikkerlandje. Je kunt het werkelijk voor alle vormen van OV gebruiken, voor bus, metro, trein, veerboot (enkel niet de Shinkansen). En met je Suica kun je ook drankjes en andere zaken uit vending machines betalen. Of in best veel winkels afrekenen.
En er is ook een digitale versie die je in je Wallet op je iPhone kunt zetten. Saldo laden doen je met ApplePay. Dat heb ik dus ook gedaan en het werkt perfect — de Triodos Bank praat even met de Suica-mensen & je kunt weer volop reizen, etc. Enige nadeel van de digitale variant is dat je saldo na een bepaalde periode vervalt. Bij de fysieke kaart kun je het saldo laten uitbetalen, maar bij de digitale versie kan dat niet. Even opletten bij het vertrek uit Japan en het nog snel opmaken op het vliegveld, dus.