Een goede nachtrust doet wat met de mens. Verkwikt stond ik al vroeg te wachten bij de lift. Dat ding is de bottleneck van dit hotel en vanaf mijn twaalfde verdieping is het soms lang wachten. En tijdens de rit naar beneden stopt het ding naar mijn gevoel veel te vaak en raakt het al snel overvol.

De buitentemperatuur was zelfs zo vroeg al aangenaam (in de loop van de dag werd de 25 graden aangetikt), dus mijn trui maar niet aangedaan. Later ook het jasje uit.
Op weg naar het nabijgelegen station Okachimachi ontdekte ik een soort passage, eigenlijk een overdekt straat, met winkels en eettentjes en woningen. Dat moest ik natuurlijk even bekijken en zo begon de eerste omweg van de dag. Ik kocht aardbeien bij een winkeltje met enkel groenten en fruit. De sortering en uitstalling was excessief:

Het plan voor de ochtend was een bezoek aan een deel van de stad dat niet geleden had onder oorlogsschade en nog het karakter van het vooroorlogse Tokyo zou hebben: de omgeving van Nippori Station. Om daar te komen hoefde ik enkel een paar haltes met de Yamanote-lijn. Die JY-lijn vormt een rondje rondom Tokyo en verbindt een groot aantal stadsdelen. Je gaat met de klok mee of tegen de klok in. Ik ging een paar haltes tegen de klok in.

Nippori bleek aan de binnenzijde van de spoorlijn te bestaan uit heel veel begraafplaatsen en tempels. Blijkbaar was het ooit een vorm van stadsplanning om op een uitgekozen plek tempels te gaan bouwen zodat mensen in die buurt gingen wonen. Nippori is daar een mooi voorbeeld van. Japanners nemen het eren van hun voorouders trouwens erg serieus; ik zag veel bezoekers aan graven die bloemen plaatsten en de boel op orde brachten.

Mijn oorspronkelijke doel, Yanaka Ginza, had ik inmiddels links laten liggen (in feite rechts, maar dat doet er niet toe) en ik liep half langs het spoor terug, heuvelafwaarts, tot de rand van het ‘begraafplaatsengebied’. Daar ontdekte ik een klein café – wat in Japan iets anders is dan bij ons, nl. een plek om wat te drinken, voornamelijk koffie en thee, en wat te eten, ontbijt en lunch dus. Ik kon wel wat verhappen en bestelde met behulp van een geïllustreerd menu met engelse vertalingen beboterde toast met roerei en koude melkkoffie.

Na dusdanig innerlijk versterkt te zijn liep ik weer terug station om daar over te steken naar de andere kant van het spoor. Ook hier het fenomeen van veel eettentjes in de omgeving van het station.
Ik zocht een parkje op om de voeten wat rust te geven en eindelijk de aardbeien op te eten.

Opmerkelijk dat de aardebeien echt allemaal dezelfde omvang hadden en dus strak in het gelid in de verpakking pasten. Ze waren trouwen enorm smakelijk.
Nu werd het echt tijd om mijn doel weer in het vizier te krijgen en ik liep terug richting station, om vervolgens iets te ver door te lopen voordat ik het spoor weer kon kruisen. Zo kwam ik via een omweg (de derde van de dag, als ik het goed geteld heb) eindelijk uit op Yanaka Ginza. Dat een grote attractie bleek te zijn.

Terecht, want het was echt een leuke mix van winkels, galeries, ateliers, eettentjes, enzovoorts. En het beloofde kleinschalige ‘oude’ Tokyo, voor zover ik dat kan beoordelen.
Aan het eind van de hoofdstraat liep het nog een beetje door en daar vond ik een specialty coffee shop, waar ik een pour over Ethiopian heb gedronken.

Die was echt lekker, wat je voor een prijs van 1500 Yen ook wel mocht verwachten. Ze nemen hun koffie erg serieus, daar in Japan!
Maar het was tijd om een volgende etappe te beginnen. Nu ging ik terug naar het Nippori station via de Yanaka Ginza, dat inmiddels nog drukker was geworden. De ingang wordt trouwens tegen onheil beschermd:

Dat is dus geen echte kat. –– Het ging weer verder op de JY-lijn, tegen de klok in, heel veel haltes verder, naar Shibuya, het uitgaanscentrum met de beroemde kruising, waarvan hieronder een wat onduidelijk plaatje. Ik was hier zeven jaar geleden ook geweest, maar toen in de avond, en overdag viel het wat tegen. Ook was er een demonstratie gaande van aanhangers van de ex-president van de Filipijnen, Duerte, die in Den Haag terecht staat. Dat hield nogal op, waardoor die kruising vervolgens zo verstopt raakte dat je bijna geen andere kant op kon dan met de meute mee. Niet fijn.

In een leuke craft-brouwerij dronk ik een IPA van het huis om even bij te komen en toog toen richting oosten om aan de zuidkant van Shibuya Station uit te komen. Onderweg ontdekte ik het fenomeen ‘massagesalon’, en dat bleek een gouden vondst, want een voetmassage van 30 minuten (heftig, want nog nooit eerder gedaan!) was net wat die voeten van mij nodig hadden. De salon bevond zich op de 5F, wat staat voor Fifth Floor, en wij vierde verdieping noemen. Het is in het dichtbevolkte Tokyo heel normaal dat allerlei gelegenheden en winkels zich boven straatniveau bevinden.

Heel veel kwieker dan eerst liep ik, weer natuurlijk met een omweg, maar in dit geval een kleine, naar het station. Binnen een nieuw gedeelte had je een mooi uitzicht op die beroemde kruising en ik heb er een video van gemaakt. Ik nam de Ginza-lijn, die me in iets van drie kwartier naar een station net noordelijk van mijn hotel bracht. Ik had gelukkig direct een zitplaats en kon zo mooi de medepassagiers bestuderen. Japanners zijn heel modieus gekleed in allerlei kenmerkende stijlen en ze gaan vaak voor het tentoonspreiden van dure merken. Ik heb trouwens nog nooit zoveel Rimowa-koffers gezien als hier in Japan.
Het was niet ver lopen naar mijn hotel, maar ik ben even verder gegaan en heb in die passage van eerder een sortering sushi gehaald die ik met smaak opgegeten heb op mijn kamer. Eindelijk sushi!

Door de best heftige zon ben ik inmiddels aardig verbrand en ik ga proberen om morgen wat minder buiten rond te lopen. Waar dat zal zijn moet ik nog bedenken.