Deze vrijdag was ‘moving day’, maar ik had bedacht dat ik met een handigheidje nog wat van Hiroshima kon zien aleer de Shinkansen naar Kobe te nemen: op tijd uitchecken, de bagage op het station in een locker bewaren, alvast het treinkaartje scoren & dan op mijn gemak nog een museum doen.
Even terzijde: voor wie zich afvraagt hoe een hotelkamer er hier uitziet, een foto, die enkel en alleen mogelijk is omdat mijn nieuwe iPhone een groothoeklens heeft.

Nota bene dat een gemiddelde kamer niet groter is dan elf of misschien twaalf vierkante meter, inclusief de badkamer. Het bed is een kleine of gewone twijfelaar – dus 120 of 140 cm breed. De badkamer is altijd een prefab-doosje met een toilet, wastafel en douche/bad. Het douchewater is perfect, zo warm als je wilt. Alle mogelijke toiletartikelen zijn aanwezig.
Er zijn bijna altijd sloffen en slippers, een slaapjas (ben de naam vergeten). Waterkoker, koelkastje, vaak ook een magnetron. Al met al prima geregeld en goed te doen. De prijs per nacht kan enorm verschillen. Maar voor het type hotels (tot nu toe drie van twee ketens) dat ik frequenteer kost het tussen de 52 en 90 euro per nacht.

Maar we gaan op stap. Na het uitchecken dus eerst de bagage en het treinkaartje geregeld. Vervolgens een niet al te lange wandeling naar het Hiroshima Prefectural Art Museum, waar ik na het kopen van een kaartje erachter kwam dat er momenteel geen tentoonstellingen zijn — die van Salvador Dali opent in april en de vaste opstelling werd ook gewisseld.. Heb ik weer — dit is me vaker overkomen, met als uitschieter de Frick Collection in New York, waar ik in de loop der jaren vier keer voor een dichte deur heb gestaan, alvorens het in januari 2014 wel lukte (en ook toen een heel verhaal).
Onderweg kwam ik dit vreemde gebouw tegen. Het is namelijk zo dat in Japan qua architectuur schijnbaar alles kan. Je ziet de vreemdste creaties en ik zou een heel blog kunnen vullen met plaatjes, maar dat gaan we nu niet doen.

Het museum dus. Wat bleek? De toegang gold ook voor de aanpalende tuin, de Shukkeien Garden, een echte landmark van Hiroshima, en ook nog meermaals met keizerlijk bezoek vereerd. Wat toevallig dat mijn moeder ook een Keizer was.

Ik moet toegeven: deze tuin was de moeite waard. En niet alleen door de ook hier volop bloeiende bomen en struiken.

De tuin volgt de Japanse traditie dat er veel symboliek in verwerkt is. Het fijne weet ik er niet van, maar een voorbeeld is dat er vaak een een heuveltje in voorkomt die staat voor Mount Fuji. En waarschijnlijk heeft ook dit bamboe-bosje een diepere betekenis.
Voor mij, onnozele westerling, is het vooral mooi.

En mooi was het! Wat verder opviel: over het hele terrein waren voorbereidingen te zien voor een soort illuminatie-gebeuren: spotjes met gekleurde gels, laag opgehangen downlighters langs de paden, strategisch opgestelde statieven met grote theaterlampen, en zo meer. Ik denk dat er een soort avondlijk spektakel zou gaan plaatsvinden, wat wel eens heel mooi zou kunnen zijn.
Maar niet voor mij, want ik ging naar Kobe. Met de snelle trein & nu was ik voorbereid — een Bento gekocht op het station, me op het perron op de goede plek opgesteld, netjes in een rij wachtend en zowaar een lege stoel gevonden. De trein stopt trouwens exact twee minuten en dan is enige discipline van de reizigers zeer gewenst. In Nederland zou dit natuurlijk onmogelijk zijn.

Cabine 1 was, nadat ik mij geïnstalleerd had, al snel helemaal bezet, op één stoel na, die door een wat oudere vrouw die ernaast zat geclaimd werd door een doekje op het uitklaptafeltje te leggen. Heel vreemd, ook omdat niemand daar wat van zei. Ze heeft trouwens de helft van de reistijd zitten eten, waardoor ik eigenlijk geen zin meer had in mijn lunch. Die heb ik pas op mijn hotelkamer in Kobe gegeten:

Allemaal lekkere hapjes: rijst natuurlijk, wat smaakmakers, stukjes kip en vis, groentes in het zuur, een plakje omelet en een toetje. Zeer smakelijk. En eigenlijk ook de afsluiting van deze ‘verhuisdag’, want ik had wel weer de knollen raap. Reden om het de rest van de dag ervan te nemen. Ik heb op mijn kamer wat tv gekeken (laatste aflevering van Reacher!), plannen gemaakt voor de volgende etappes, begonnen aan een nieuw boek en tegen één uur gaan slapen.