Als je dit blog volgt (en ik denk dat niet meer dan een paar bots hier af en toe inchecken, dus: dag bot!) weet je dat ik iets van twee jaar geleden een koelvriescombinatie heb gekocht. Sindsdien kocht ik een inbouw-vaatwasmachine om een oude te vervangen (en het milieu een boost te geven, niet te vergeten), een immense, platte televisie ter vervanging van een twintig jaar oude B&O met beeldbuis (en om de coronamalaise weerstand te bieden — afleiding is ‘the way to go’) en vorige week een wasdroger.

Een wasdroger. Want de oude, ook al decennia oud, deed raar en het niet zo goed. Dus er moest maar een nieuwe komen. Op maandag in de winkel waar ik die spullen koop mijn wensen kenbaar gemaakt. In de wetenschap dat de leveringsproblemen wereldwijd immens zijn, heb ik er maar voor gekozen een apparaat aan te schaffen dat op voorraad was. De keuze was uit twee. Eén daarvan een Miele, en die werd het, want dat is wat mijn moeder en mijn geliefde Miep altijd propageerden (‘Miele is het beste!’.) Ik hoop nog een jaar of vijfentwintig te mogen leven om de kosten ervan terug te verdienen… Duim voor me!

De dag erop werd de wasdroger bezorgd. Gelijk in gebruik genomen en me heel voldaan gevoeld in de wetenschap dat iedere droogcyclus tenminste één euro goedkoper was dan met de oude machine die inmiddels ergens in een recycle-traject beland was (hoop ik). En dat ik weer een, zij het kleine, bijdrage had gedaan voor een beter milieu.