Midden vorige week zag ik opeens motten vliegen die er niet waren. Dat wil zeggen, ik sloeg ernaar, maar raakte niets. Mouches volants — dat bleek de noemer te zijn waaronder het verschijnsel valt. In het Engels heet dat floaters, wat een meer macabere benaming is. Ik heb daar het beeld van in de gracht drijvende lijken bij.

Maandag belde ik dus maar de huisartsenpraktijk. Ik kon dezelfde dag langskomen voor een consult. Ik had inmiddels al het internet afgestruind voor informatie aangaande wat mij aanging, dus kon ik een bijna één op één gesprek aangaan met mijn huisarts. Wat resulteerde in een verwijzing naar een ’specialist’. Want specialisten zijn wat de moderne samenleving mogelijk maakt. Dat weet ik omdat ik ook een specialist ben. En de moderne maatschappij mogelijk maak. Dus.

Dinsdag een belletje vanuit het ziekenhuis (rare benaming, zie eerdere post). Ik kon vlot terecht bij een oogarts: op woensdag. Het systeem blijkt dus toch wel enigszins te werken, ondanks de crisis die corona heet te zijn.

Woensdag vroeg wakker. De mouches volants waren nog volop aanwezig (in mijn linkeroog, voor de duidelijkheid), zodat ik niet met een gevoel van onnodig aanspraak maken op het krakende gezondheidswezen de deur uit hoefde te gaan voor die afspraak op de poli Oogheelkunde. Ik was er op tijd. In eerste instantie werd ik door een assistente onderworpen aan een uitgebreid onderzoek van mijn zicht en zo meer.

Daarna lang wachten voor ik door een bijzonder aardige oogarts andermaal in een contraptie werd gezet om nog indringender de binnenkant en achterkant van mijn ogen te bekijken. Ze verontschuldigde zich nog voor de lange wachttijd — men was in transitie wat betreft een computersysteem. Ik weet wat dat betekent: wanhopige mensen achter de balies, helpdeskers die met het zweet op het voorhoofd proberen te redden wat kan, etcetera.

Mijn netvliezen zagen er nog goed uit (opluchting!), maar in het probleemoog was wel sprake van loslaten van het oogvocht. Iets wat mensen overkomt als ze ouder worden. Aan de zwevende vliegjes moest ik wennen. Als er donkere vlekken verschenen die niet rondzweefden, onmiddellijk bellen. Dat laatste gaf me wel de indruk dat je donkere vlekken serieus moest nemen. Ik ga er dan ook heel erg op letten.

En toen stond ik na een uurtje weer buiten, met een ander soort vlekken voor mijn ogen, want de druppels die ik van de assistente in beide ogen kreeg om mijn pupillen te vergroten waren nog lang niet uitgewerkt.

De rest van deze woensdag zag iedere lichtbron die ik tegenkwam eruit als een flonkerende ster. Wat wel gepast is in de aanloop tot de kerst, toch?

Update: De titel moet natuurlijk ’Augenleiden‘ zijn, maar dat hebben de meeste mensen toch niet door omdat Duits nauwelijks onderwezen wordt in ons land. Logisch, want die buren wonen niet aan de overkant van een plas water…