Dinsdagochtend moest ik naar mijn tandarts om hechtingen te laten verwijderen. De zon scheen, ik ging op de fiets. Het was rond half tien en er was nauwelijks verkeer op de wegen naar de praktijk. Ik zag mijn buurman lopen met zijn twee honden. Ik zwaaide, hij ook. Ik zag Pieter van PostNL die een grote doos in de armen had. Hij riep ‘Bertus!’. Ik zwaaide naar hem.

Op de terugweg moest ik nog meer omrijden dan op de heenweg (men is bezig met een Kop & dat gaat nog jaren duren), maar het was nog steeds heel rustig. Ik zag vlak bij huis mijn buurvrouw fietsen. Zij zag mij niet. Ik probeerde te bellen, maar de fietsbel stokte en ze hoorde me niet.

Ik fietste voor het eerst met mijn Airpods in, luisterend naar Bonnie ‘Prince’ Billy. Door de ruisonderdrukking hoorde ik de enkele auto die me inhaalde amper.

Het deed me allemaal heel erg denken aan de jaren zestig. (Die Airpods niet, natuurlijk.)

PS. Dit is een post uit maart 2020 die op de een of andere wijze niet op dit blog beland is…