Dat gebeurt als het dagelijkse ritme verstoord wordt (café gesloten!) — heb je ineens nog grotere zeeën van tijd over. Gisteren, ook om de zinnen te verzetten na incident jongste zoon in Turkijë, dat gelukkig een goede afloop kende, een film gekeken die al lang op ‘de’ lijst stond.

Hartverscheurend. Het kan dus in één woord, een recensie. En dan ook nog aangrijpend omdat je iedere scène de protagonisten wilt toeschreeuwen dat ze niet zo stom moeten doen; één goed écht gesprek en alles zit goed tussen die twee! Nou ja, goed genoeg om met elkaar door te gaan.

Zonder het einde te willen verklappen, reikt die heel logisch terug naar de allereerste beelden van die twee bij de relatietherapeut. Had die brief toen maar voorgelezen, Scarlett! (Oeps, toch wat verklapt…)

Moest ik natuurlijk terugdenken aan de periode, nu bijna 15 jaar geleden, dat ik met mijn toenmalige levensgezellin een achttal wekelijkse sessies relatietherapie deed bij een mevrouw in Hengelo. Wij waren zo’n beetje het laatste stel dat nog door haar begeleid werd; haar man ging met pensioen en dan ging ze fijn met hem in hun camper op reis. De camper stond in de oprit naast haar praktijkwoning, zichtbaar vanuit de spreekkamer. Ik zag haar vaak steelse blikken die kant op werpen.

Toen in de laatste sessie helemaal duidelijk werd dat mijn vrouw niet meer verder wilde en een scheiding onvermijdelijk was, zei de therapeute dat ze, toen we de eerste keer binnenkwamen, al had gezien dat het daarop zou uitdraaien.

De nota voor de relatietherapie hebben mijn nu-ex en ik eerlijk gedeeld.