Oké, knap gemaakte film. Maar slechts twee momenten die mij beroerden (ontroerden?). En dat is niet genoeg voor een top-positie in mijn lijst van beste films aller tijden (die ik trouwens nog eens moet opstellen).

Wat dingen die me stoorden: ten eerste geen of nauwelijks karakterontwikkeling of –duiding. De hoofdfiguren volgen het duo-cliché: de ene joviaal, open en gung-ho, de ander brommerig, gesloten en weinig overtuigd van de missie. En volgens de regels van het filmschrijvershandboek wordt dat netjes gaande het gebeuren omgedraaid.

De ontmoetingen van die twee met anderen zijn al net zo volgens het boekje: officieren zijn of domme brulapen of eerbare mannen die zeer begaan zijn met het lot van hun manschappen; de mede-soldaten ruwe bolster blanke pit; de enkele vrouw (met baby die niet van haar is!) de spiegel waarin de soldaat zijn menselijkheid hervindt; de vijand een ondankbare hond die zijn redder vermoordt en heel verdiend een kogel door de kop krijgt…

En natuurlijk is het eind het moment dat de cirkel rond komt — zowel in beeld als verhaaltechnisch. Vind dat maar eens geen cliché. Dus.