Gisteren kwamen tegelijk nieuwe boeken uit van twee thriller-schrijvers die ik trouw volg (met andere woorden: waarvan ik alles lees wat ze publiceren): Lee Child en Michael Connelly. Middels Amazon stonden die fluks op mijn iPad en in twee sessies heb ik ze inmiddels gelezen.

Michael Connelly’s The Night Fire is er eentje in wat we maar de ‘crossover’ serie noemen; hoofdfiguren uit zijn diverse series komen erin voor. Harry Bosch, Renée Ballard en (eventjes) Mickey Haller. Het is een behoorlijk gecompliceerd boek qua verhaallijnen, maar het wordt helder uitgewerkt en levert een fraai einde op. Niet zijn beste, maar duidelijk boven de streep.

Lee Child had wat mij betreft iets goed te maken — de Jack Reacher van vorig jaar was maar zozo, met veel teveel onwaarschijnlijkheden en exposées, die steeds de vaart uit het verhaal haalden. Blue Moon is een goede revanche. Child laat nu eens niet één ‘helper’ voor Reacher opdraven, maar tovert een heel team te voorschijn. Al die helpers heeft Reacher absoluut nodig, want er moeten tientallen gangsters en boeven uit de weg geruimd worden. Het leest vlot, want de verschillen tussen goed en kwaad zijn fijn afgebakend. Bovendien is er een mooi meid als love interest en dat gun je Reacher zeker. In de reeks niet behorend tot de beste, maar flink boven de streep.