Als je in Japan bent, als westerling, wordt je contact met Japanners beperkt door de taalbarrière — jij, nou ja: ik, spreekt niet veel Japans; en de gewone Japanner niets anders dan dat.

Het was dan ook opmerkelijk dat toen ik nog geen twee weken geleden met mijn vriend K in Kyoto in een park zat bij te komen van een heftige middag (warm, broeierig, cloisonné), wij in gesprek raakten met een gepensioneerde kaasmaker uit Osaka. Hij ging bij ons op een bankje zitten alwaar K en ik zaten te luisteren naar een opmerkelijke muzikant (een heel ander verhaal) en vroeg ons in niet al te erbarmelijk Engels waar we vandaan kwamen. Na onze antwoorden gehoord te hebben, die wat uitleg behoefden, maar dit terzijde, dook hij in de tas die hij bij zich had en toverde triomfantelijk twee ansichtkaarten tevoorschijn. Eentje van Genève, een stad nabij de woonplaats van K, en eentje van de tulpenvelden van de Keukenhof — een kilometer of 170 westelijk van mijn woonplaats, maar toch…

Achteraf heb ik natuurlijk bedacht dat de tas van de goede man heel veel ansichtkaarten bevat moet hebben, maar op het moment zelf was het niet alleen opmerkelijk, maar ook vertederend.

Na dit magische moment zaten we alle drie even verzonken in overpijnzingen die er verder niet toe doen, totdat de kaasmaker (gepensioneerd) een velletje papier uit zijn tas toverde en daarmee ging vouwen. Luttele tellen later had ik een groene pauw in mijn handen. En K even later eenzelfde object. Vervolgens haalde de man nog een papieren schildpad (maar het was ook de helm van een samurai, was zijn uitleg) uit zijn tas, die hij mij vervolgens aanbood.

Ik accepteerde die, natuurlijk. En deed het in mijn pasjes-houder, in het vakje waarin ook twee foto’s van Miep resideren.

Terug in Nederland staat de pauw voor mijn rechterelleboog op mijn computertafel. De schildpad ben ik kwijt.