Een paar dagen geleden las ik het gelijknamige boek (eigenlijk: boekje) van de Japanse opruim-goeroe Marie Kondo. Absoluut onafhankelijk hiervan ben ik de laatste paar dagen druk bezig geweest met opruimen.

Zo heb ik vandaag negen of tien vuilniszakken met kleding, schoenen en textiel óf naar de kringloop óf naar het milieu-eiland gebracht. Daaronder een pak dat ik in vijftien jaar tijd niet vaker dan acht, negen keer heb gedragen (en dat overigens niet echt goed meer paste…), meestal ter gelegenheid van bruiloften van familie of wat toen familie was, en een begrafenis of twee.

Omdat er weer ruimte was heb ik gisteren een paar sneakers gekocht. In tegenstelling tot die ik wegdeed nu wel goed passend. Dit terzijde. En sokken, maar dat was heel erg nodig. En een bakje waar de sokken in kunnen, ook nodig.

Bij het opruimen van de bergruimte in mijn slaapvertrek (boven het sanitairdeel) vond ik de resten van een spinnennest. De spinnenmoeder had een weekendtas deels verteerd om nestmateriaal te maken. Ik heb alles natuurlijk goed opgeruimd en schoongemaakt en nu is de bergruimte niet alleen schoon, maar ook bijna leeg (inhoud: twee koffers, twee tassen, twee dozen met foto’s en zulks, een tentje in een hoes plus nog bijna drie kubieke meter niets).

De kledingkasten hebben ook een metamorfose ondergaan. Je kunt weer zien van welk materiaal de planken gemaakt zijn. En de helft is leeg. (Wist trouwens niet eens dat ik drie paar ski-handschoenen had. Inmiddels twee, trouwens).

Je hoeft niet het boekje van juffrouw Kondo te lezen voor de belangrijkste overweging bij het opruimen van spullen: neem iets in de hand, bedenk of je het de laatste twee jaar gebruikt hebt, bedenk of je van het object blij wordt. Twee keer nee betekent in de vuilnis.

Bij mij werkt dat wel. Wat wel meeweegt: ik heb nu nog maar 7% van mijn woning uitgemest. En die overige 93% konden wel eens een stuk moeilijker worden.