Het is inmiddels bijna vierendertig jaar geleden dat ik eindexamen deed op de aki (akademie voor kunst en industrie te Enschede), en dan ook nog op de allerlaatste schooldag, in het bijzijn van de laatste twee docenten die bereid waren mij te begeleiden — alle anderen lieten die gifbeker aan zich voorbijgaan. We zaten gedrieën in de directiekamer te wachten op mijn gecommitteerde. Die prompt telefonisch liet weten dat hij in Düsseldorf was bij een drukker en door omstandigheden buiten zijn macht niet naar Enschede kon komen. Hij zou zijn beoordeling per post sturen — en by the way, ik was wat hem betreft geslaagd…
Wim van Stek, Abe Kuipers en ik dronken een borrel, ik werd door mijn begeleiders gefeliciteerd en we gingen elk ons weegs. Achter ons werd het gebouw op slot gedaan, want de zomervakantie begon.

Vandaag was ik bij de opening van de eindexamenexpositie van wat inmiddels weer ‘AKI’ in de naam heeft staan, maar toch echt de voortzetting van de school is die ik ooit bezocht (en om dat wat gewicht te geven: oud-directeur Sipke Huismans was ook aanwezig), en de courante directeur liet in zijn speech blijken niet helemaal te begrijpen waarom het op deze kunstacademie gaat, maar daar wou ik het niet over hebben, want afgezien daarvan lijkt het me een geschikte man.
Nee, waar dit over gaat is dat sommige zaken nooit veranderen — er waren behoorlijk veel mensen van ‘mijn’ generatie aanwezig. En het was redelijk onvermijdelijk om ons te wentelen in nostalgie; iets waaraan ik niet mee deed, vreemd genoeg (?).
Nu is het wachten op mails en belletjes van mensen van toen.

Verder: fine arts is de zwakste afdeling. Met afstand het beste werk van crossmedia-studenten. Fotografie zat daar tussenin. Algemene indruk: weinig technische competentie en vooral weinig zelfkritiek. Highlights: flitsen van eigenzinnigheid en een glimp van brille.

En nu: volgende week de laatse dingen zien en verwerken. Plus dat de dame achter de balie wel heel erg aantrekkelijk was.

BTW Mijn gecommitteerde was Joost Swarte en mijn eindexamenproject werd bekroond met de Studentenprijs van de Art Directors Club Nederland, waarna al die docenten waarvan ik geen minuut les had gekregen zich maar wat graag aan mij schurkten om in dat succes te delen… Such is life.