Iets meer dan 33 jaar geleden was ik voor het eerst in San Francisco. Toen nam ik een taxi naar het begin van de Golden Gate Bridge en ben die te voet overgegaan. En weer terug, want aan de andere kant was niet veel loos.
Vandaag ben ik er weer overheen gegaan. En weer terug. In totaal ruim een uur en twintig minuten lopen (en af en toe stoppen om dingen te bekijken en te fotograferen). Toen ik aan deze tocht begon ging de zon net onder over de Pacific Ocean. Halverwege de heentocht zag ik de maan opkomen boven de Bay. Op de terugweg kon ik zien hoe in de voortschreidende schemering steeds meer lichten ontstoken werden aan de overkant, in de stad en op de zichtbare bruggen.
Het was vreemd om deze wandeling weer te doen. De eerste keer was ik net verliefd, maar ik had de reis al geboekt en bleek eenmaal in de Verenigde Staten een beetje vaak met mijn gedachten bij ‘thuis’ te zijn; dat voelde behoorlijk eenzaam.
Nu liep ik daar weer in mijn eentje en realiseerde me dat ik heel graag deze wandeling met iemand had wilen maken — maar die iemand is er niet meer.
Ter ere van haar in een Frans restaurant gegeten, zwaardvis op aardappelpuree, met spinazie en een botersaus. Een goed glas Sauvignon Blanc erbij. Het smaakte voortreffelijk, maar in gezelschap was het nog beter geweest.
Such is life.