Nog twee dagen. Dan is het 7 juli en een jaar geleden dat mijn meisje doodging.

Begin deze week stelde ik me voor dat deze ‘mijlpaal’ soepel voorbij zou kunnen gaan; misschien met een goed samenzijn met vrienden, etc, of koffie drinken met familie, maar had daarbij niet gerekend op zoiets stoms als ‘gevoel’…

In de loop van de week ging het steeds meer wringen. Zo ben ik op donderdag het huis niet uitgeweest, heb me zelfs niet aangekleed. Had geen zin om iets anders te doen dan tv kijken. Probeerde zolang mogelijk te slapen om de dag korter te maken. Tot vanmiddag. Toen brak de dam en heb ik een uur zitten janken.

Waarna ik ben begonnen met het opruimen van alle spullen van Miep die in grote wanorde in mijn kamer stonden. Heb het in dozen gepakt, veel in het kantoor gezet, stof verwijderd, een extra was gedraaid, de afwas gedaan, spinnewebben weggeragd, het oud papier bij de kantoordeur klaargezet, ongelezen boeken opgestapeld, notities gearchiveerd.

Het uitzoeken van de rest van haar archief ga ik echt nog wel doen, maar het staat me nu niet meer aan te staren. Misschien is er nu ruimte om andere dingen op te pakken, dat is echt nodig.

Want het is nu bijna een jaar geleden.