Het is 6 mei. Bij leven was je nu 59 geworden, een rot-leeftijd, maar toch… we hadden in elk geval in Parijs verbleven, met als enige probleem wáár te lunchen en te dineren. ‘Ons’ Italiaantje was er vast uitgerold als keuze voor het avondeten en ik zou betalen omdat het jouw verjaardag was (en jij deed dat dan zes dagen later omdat het dan mijn verjaardag is). En we zouden lachen om onze slechte conditie, elke keer als we hijgend bij de voordeur van het appartement aankwamen, na vier trappen met in totaal 81 treden.

Dit jaar dus niet. Want het was je niet gegeven om 59 te worden. Ik sla mijn verjaardag over, dat hoef ik nu niet meer uit te leggen.