Miep had een hondje, Harry.

Haar vriend, Frans, kwam met hem thuis — een volslagen verklitte, vervuilde, harige bol. Frans had hem opgeduikeld op de parkeerplaats van de Hema in Enschede (dat moet rond 1975 geweest zijn).
Na stevige wassen en trimmen van het meeste haar, kwam er een knap hondje tevoorschijn. Het was liefde op de eerste blik tussen Miep en Harry.
Ze waren jaren onafscheidelijk, afgezien van de perioden dat Harry bezig was met het scheppen van nageslacht. Dat ging natuurlijk voor.

Toen Miep en Frans naar Amsterdam verhuisden, bleek dat Harry géén stadse fratsen had; hij haatte de grote stad (daar kan ik me helemaal in vinden). En dus werd Harry ‘uit huis geplaatst’ op het platteland van Twente, waar Miep hem zo vaak mogelijk opzocht, ook nadat het uitging met Frans.

Op een gegeven ogenblik (nou ja, sommigen kunnen dat moment heel goed plaatsen…) is Harry, doof, halfblind en het leven moe, verdwenen. Er is nooit een spoor van hem gevonden.

Miep heeft in 2009 een beeldje gemaakt van Harry, mét etensbakje, als cadeau voor Frans. Niet lang daarna heeft ze dat nog een keer gedaan, voor zichzelf. Harry, in klei, met etensbak, stond altijd op de schoorsteenmantel in haar huisje in Buurse.

Toen we Miep begroeven, op 13 juli, ging het beeldje mee, in haar vingers geklemd.

Het bijbehorende etensbakje, ik schat dat het twee-en-een-kwart centimeter doorsnee is en een millimeter of 12 hoog, bruin geschilderd met acryl die ze van me geleend had, staat nu op mijn werktafel. Het kuiltje heeft ze gevormd met haar rechter wijsvinger, die vingerafdruk staat er voor altijd in.