Al een tijdje is er een roodborstje dat vaak mijn ‘achterdek’ bezoekt. Miep was natuurlijk gek op vogels en ik moet dan ook iedere keer aan haar denken als dat beestje aanwipt.

Vorig weekend waren de boedeldagen. Mensen die in Mieps testament wat toebedeeld kregen haalden dat op, en ook vrienden en vriendinnen zochten iets uit. Zo kregen heel wat van haar spulletjes — kleding, schoenen, vazen, schalen, huisraad — een tweede leven. Wat natuurlijk een fijne gedachte is, hoewel het steeds leger raken van huisje en kantoor ook confronterend is; het is allemaal heel erg onherroepelijk (net als de dood, dus).

Ik moet nog een paar maal ernaartoe om de laatste lading archief en nog wat andere dingen op te halen. En ik moet de laatste persoonlijke spullen opruimen. Of ik daarna ooit nog die plek ga opzoeken? Ik weet het niet. Miep is daar niet meer. Dat roodborstje hier bij mijn huis is meer Miep dan al die stenen, planken, dakpannen, spullen, planten en bomen bijelkaar…