Waarschijnlijk heb ik er al eens over geschreven — op deze locatie of in één van de drie blogs die ik eerder had — maar het blijft een actueel gegeven: de manier waarop ik ergens tegenaan kijk versus de manier waarop anderen dat zien, wil nog wel eens anders zijn.

Vandaag had ik een ontmoeting waarin dat andermaal aan bod kwam: mijn bezoeker dacht dat ik me ellendig en ongelukkig zou voelen omdat ík alleen achterbleef na de dood van mijn partner. Ik kon niet goed duidelijk maken dat mijn verdriet meer had te maken met het feit dat zíj niet meer kon doen wat haar gelukkig maakte. Dat het erom ging dat haar leven misschien meer betekenis had dan het mijne, om het heel zwart-wit te stellen.

Misschien zou het beter zijn als ik me zielig zou voelen.

Morgen is de dag dat ik de laatste wens van mijn meisje vervul door een aantal personen iets te overhandigen. Dat gaat dus over spullen.

Overmorgen is de dag dat ik andere mensen de kans geef om iets mee te nemen dat voor hen betekenis heeft. Dat gaat dus over gevoel.

Misschien is er morgen ook iets van dat.

Na zondag ben ik verlost van de mij opgelegde verplichtingen jegens mijn laatste grote liefde en kan ik me hopelijk gaan wijden aan iets waar ik mijn eigen gevoel in kwijt kan.