Twee nachten, en de dagen daaromheen — zolang was ik eind deze week weer op Schiermonnikoog. Het was goed daar te zijn. De vorige keer voelde nog niet ‘af’. De reden hiervoor kan ik niet goed verwoorden; het heeft ermee te maken dat de herinneringen die ik had niet los stonden van Miep, dat ik het gevoel had dat er heel veel gebeurd was op het eiland dat met haar te maken had, maar niet zozeer met mij. Ik verplaatste me meer in het gemis dat zij gevoeld zou hebben en niet in dat wat ik had. Een beetje zoals het vaak door mijn hoofd schiet ‘wat zou zij dit leuk/mooi/geweldig/etc gevonden hebben…’.

Nu ging het meer over de herinnering aan wat we er samen gehad hebben; het eten in Van der Werff, daar borrelen en naar andere bezoekers kijken, de wandelingen over het strand, rondhangen in de boekhandel, het gemuts over welke boot we terug zouden nemen. Daarmee bezig zijn lukte nu wel, waardoor het oké was, dit korte bezoek aan Schier.