Het schijnt te helpen – een ritmische bezigheid. Sinds maandag wandel ik, met vriendin A. Vandaag liepen we vanuit het centrum van Enschede naar een theehuis net buiten de stad, Sprakel in het bos. De route ernaartoe via de beroemde Lonnekerspoorlaan, het architectonische visitekaartje van de wijk Roombeek.
De muntthee bij Sprakel viel tegen. Verder een prima plek om naartoe te gaan.
De terugweg werd getekend door de overdreven hard brandende zon.
Vanaf het huis van A reden we naar Buurse, naar het huisje van Miep. Om de post op te halen, om de confrontatie aan te gaan. Het viel niet mee. Ik heb mijn kleding uit de kast gehaald — twee t-shirts, twee shorts; een kwartiertje er gezeten. En het voelde niet oké.
Daarna langs Mieps graf. Dat wou A graag. Ook niet oké. Alle bloemen waren verdord. Alleen een zestal zonnebloemen hadden nog kleur.
De rest van de middag ging op aan autowassen, een snelle boodschap, op het terras wat Leffes pakken.
En nu is het half acht.
Over vier-en-een-half uur is het 2 augustus.