Het is ongelooflijk dat alles gewoon doorgaat: mensen lopen op straat, lachen, eten en drinken, kopen van alles en nog wat. Condoleren me. De zon komt op, gaat weer onder. Het regent veel, nu weer niet. De postbode brengt rekeningen, kaarten, tijdschriften, strafporto-berichten. Mijn buurman klust aan het dak. De donderdag-avonden worden weer gevuld met muziek, drie straten verderop. Nieuwe films komen uit, ik zie er voor het eerst eentje in 3d — anderhalf uur afleiding. De tv herhaalt alleen maar, maakt niet uit. Wielrenners jagen elkaar na, ik zie het uit een ooghoek. Tweets gaan over onzin, of over 19000 doden in een niet al te ver land. Rozen bloeien en sterven af.

Alleen dat laatste raakt me. Zonder mijn meisje is dat andere allemaal inhoudsloos. Zelfs een berichtje schrijven op dit blog.

Dit is dus de laatste keer, voorlopig.

(Aanvulling: ik heb me laten overtuigen om niet te stoppen — het gaat dus gewoon door, als er iets te melden is.)