Een blog waar niet regelmatig iets nieuws opstaat is de naam ‘blog’ niet waard. Mijn excuses voor mijn falen hierin.
Het probleem is echt niet dat er geen onderwerpen zijn voor berichten — die zijn er namelijk legio — maar dat ik uit de aard van die onderwerpen altijd weer op hetzelfde punt uitkom: mijn misnoegen over de daden van mijn medemensen… Of het nou gaat om het contrast tussen de berichtgeving over een verongelukte prins en die over de afschuwelijke misdaden van een hardvochtig regime in Syrië, of de kortzichtigheid waarmee het bestuur in mijn woonplaats omgaat met het overdreven sentiment van een groepje moraalridders jegens hun medemensen die het niet zo goed gaat, of de manier waarop regeringen de lessen van de huidige crisis naast zich neerleggen en voortgaan met een financieel systeem dat een ingebouwde zucht tot zelfverrijking ten koste van de gemeenschap kent…
Al dat levert altijd hetzelfde bij mij op: ergernis, frustratie en woede. En dus stukjes die dat ventileren.
Het feit dat er al weken door mij geen nieuw bericht gepubliceerd werd, geeft aan dat ik het onbewust al wist: in deze vorm werkt mijn blog niet. Het roer moet om, er moet een frisse wind doorheen.
Hoe ik het ga doen is nog niet helemaal duidelijk, maar ik ga proberen een betere balans te vinden. Meer positief, minder ergernis, een vrolijkere toon (weet de lezer wel dat het omkrullen van de mondhoeken tot een glimlach een positief effect heeft op het welbevinden?), kortom: een leuker blog.