Toen ik even voor vieren naar Lonneker fietste, stond er achter een hek op het terrein van Het Bouwhuis een jongen. Hij keek naar het voorbijrijdende verkeer. Een uur later fietste ik er weer langs, nu richting Enschede. De jongen stond er nog steeds. Met te grote wollen wanten aan de handen die het draadgaas beethielden en een bonte wollen muts met pompom op het hoofd. Ik zwaaide naar hem; zag nog net dat hij langzaam zijn rechterarm hief om terug te zwaaien, en toen was ik hem al voorbij.

Er zijn toch mensen die blij zijn met verkeer…