Dat bericht nu.nl vandaag. Het is absoluut geen wonder dat de gemiddelde Nederlander dat vindt; ik heb zelf ook weinig vertrouwen in de overheid, en zeker niet in de lokale vorm daarvan…
Mijn persoonlijke ervaringen met twee kwesties hebben me duidelijk gemaakt dat je als burger al snel een ‘Calimero–gevoel’ krijgt in het contact met de overheid.

Om te beginnen is er het vliegveld–verhaal. De laatste dagen verschijnen er weer goed uitgewerkte analyses in de media, waarin de cijfers van de VTM onderuitgehaald worden, bijvoorbeeld vandaag in de Volkskrant. Maar de verantwoordelijken voor het onzalige vliegveldplan blijven volharden in hun streven & oefenen enorme druk uit op ‘hun’ gemeenteraadsleden om dat plan goed te keuren.
Volgens mij is het juist bij zo’n controversieel voorstel belangrijk om als raadslid bij jezelf te rade te gaan… Is het financiëel verantwoord (oftewel – kloppen de cijfers?), is er maatschappelijk draagvlak (en dan ook buiten de eigen gemeentegrenzen, want we wonen niet op een eiland), is er werkelijk zicht op meer werk (vooral voor mensen die nu geen werk hebben), en is er geen beter alternatief (duurzamer en toekomstbestendiger)?
Het lijkt mij duidelijk wat het resultaat van deze overwegingen zou moeten zijn, maar ik zou vrede kunnen hebben met een andere uitkomst als de individuele raadsleden vanuit zichzelf hard kunnen maken waarom ze voor gestemd hebben. En niet omdat ze dat vanwege het ‘partijbelang’ gedaan hebben — dan heb je dus echt geen ruggengraat.

Het tweede voorbeeld is dat van de geplande sloop van het Sanders–complex (zie hier). Dat wordt er op slinkse wijze doorgedrukt vanwege zogenaamde grotere belangen, waarvan trouwens nu nog niet eens duidelijk is welke dat zouden moeten zijn.

Kortom, bij mij is het vertrouwen in de overheid ook niet erg groot…